16 Augustus. 14:50
We zijn óver de helft van de afstand! Terug naar Stadtlohn is nu 2860nm en door naar Zandspruit 2725nm! Weer een stapje. Èn we hebben Mali, toch wel een klein beetje eng, achter ons gelaten met positieve herinneringen. We hebben wèl weer één en ander meegemaakt en weer ontdekt dat er overal op de wereld aardige mensen zijn. En als je die tegenkomt heb je geluk. En dat hadden we weer.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Dagje zaken op een rijtje zetten, voorbereidingen voor de rest van de trip, administratie van de trip tot nu toe bijgewerkt. De ambassadeur had geen tijd, dus die hebben we niet gesproken, beetje jammer, was wel interessant geweest. Af en toe even lekker van het weer genoten aan het zwembad, Marcel lekker gezwommen en ik lekker gebaald dat ik geen badpak bij me heb, kortom in het hotel met zijn bescherming gebleven, want de stad hadden we vanuit de taxi al uitgebreid kunnen bekijken. Zoals je vele typisch Amerikaanse steden hebt in de VS (die lijken allemaal nogal op elkaar) heb je ook typisch Afrikaanse steden. Doe iemand een blinddoek voor, zet hem of haar in een stad, blinddoek af en vraag "waar ben je?" In welk land weet je dan niet, maar het continent is bijna altijd superduidelijk. En dan bedoel ik niet door de autonummerborden!
Bamako is zo'n typisch Afrikaanse stad. Alleen gróót! Heel groot! Dat betekent veel mensen op straat die zich nauwelijks of langzaam bewegen, hun huidskleur natuurlijk donker; mensen die aan de zijkant van de straat hun waar (groente, fruit) verkopen in stapeltjes aangeboden; stoffig; kuilen in de weg, geen (strakke) stoepranden of juist hier en daar hele hoge; vele reparatie-winkeltjes in soorten bij elkaar gegroepeerd; allemaal oude rokende auto's, toeteren; tussen de auto's door scootertjes met twee of drie mensen erop, maar ook scootertjes die als transportmiddel gebruikt worden voor koopwaar (we zagen twee mannen op een scooter met tussen zich een spiegelruit van 1 bij 1,5 meter!!!!); als de achterste persoon een vrouw is, zit er meestal niet alleen een kindje op haar rug gebonden, maar zit er ook nog een kindje tussen pa en ma in; als je dit allemaal ziet, 10 tegen 1 dat je in Afrika bent.
En dan is het in Bamako gelukkig zo dat de vrouwen de gekleurde, soms prachtig in elkaar genaaide jurken dragen, soms gecombineerd met ingenieuze hoofddoeken, een feest om naar te kijken. In Marokko zagen we veel zwarte kledij voor vrouwen, met veel grote hangende hoofddoeken, Arabische vormen, niqaabs en zo. Wij ervaren dat als deprimerend. In Mauritanië hebben we geen vrouwen op straat gezien!
Gister, onze vliegdag, begon de dag strak. 05:30 opstaan, vroegste gelegenheid 06:30 aan het ontbijt, 7 uur door het hotel naar het vliegveld gebracht. Daar stond de Engels sprekende man die ons na de landing opgevangen had en geholpen door de immigratie te komen! Die had een vrije dag en vond het leuk om ons te helpen, dus was hij naar het vliegveld gekomen! Super! Want ook hier scheelt het als iemand je helpt in de taal van het land. We hadden die "goedkope visa" en de mevrouw die ons het stempeltje "uit" moest geven vond dat niet in orde. Onze helper argumenteerde met haar en toen ze niet toegaf, vroeg hij haar baas te spreken. Toen wilde ze toch maar het stempeltje geven (vertaling achteraf door hem in het Engels, we hadden zoiets uit de lichaamstaal en toonhoogte al begrepen). Duurde in totaal 2 minuten! We hadden nu wel onze "uniformen" met de strepen aan, dat scheelt heel veel. (Alleen toen ik in het hotel afrekende, werd er met een blik op onze strepen een beetje schuins gekeken toen bleek dat we de kamer deelden😄😄😄)
Wij met al onze barang naar het vliegtuig...hé hóóó, zei Marcel...we moeten nog flightplan indienen en meteo ophalen! Andere kant weer op, pffft, niet te doen in die hitte, de vliegtuigen staan een kilometer verderop. Flightplan ingediend, meteo opgehaald, dat kost ongeveer een half uur, maar we hadden wel weer geluk met de forecast, een klein buiencompex op onze route, zonder neiging om te groeien.
Toen moesten we het landingsgeld nog afrekenen. Dat is tot nu toe steeds een langdurige toestand geweest, ze moeten heel veel invullen en dan krijg je zo'n mooi papier als bewijs dat je betaald hebt. Nu moesten ze zelfs een kopie van het weegrapport van de vliegtuigen hebben. Als je met een Piper Pa28 aankomt, dan drukken ze op een knop en alle gegevens rollen uit de database. Maar de Commander, laat staan de Eend, zitten niet in die database natuurlijk. En dan moet je uiteindelijk voor twee landingen en twee nachten parkeren op een groot bewaakt vliegveld ergens tussen de tien en twintig euro afrekenen.
Onze helper gevraagd of hij een auto kon regelen, en dat kon hij, wij naar de kisten, inpakken, olie bijvullen, bagage inpakken; ik ontdekte een kleine lekkage van hydraulische olie bij de hoofdcilinder van het intrekmechanisme van de rechterpoot van de Commander; even een bahco geregeld en een klein slagje strakker gedraaid; onze helper in de rechterstoel gezet, vond hij prachtig; en naar het hoofdplatform taxiën voor fuel. Vragen aan de toren, maar die zei dat ze niet in verbinding stonden met de fuel afdeling, we moesten zelf maar wat regelen. Onze man regelde dat. Maar toen. Hij had ons gezegd dat er een fueltruck zou komen, een bowser, die de brandstof in de vleugels pompt. Dat bleek niet het geval. Ze hadden alleen vaten. Jammer, want wij hadden uitgerekend dat we hier vol weg moesten, omdat we de rest van de reis alleen vaten kunnen tanken, en dan ben je beperkt tot zoveel keer 200 liter. Of een vat extra voor zestig liter en de rest achterlaten, de dure keuze, maar soms nodig. We hadden het helemaal uitgerekend, en moesten hier vol zijn. Dat was het eerste probleem. Toen kwam het volgende probleem. Ze hadden Total vaten, daar zat 188 liter in en die waren een jaar oud (dat kan je zien, de vaten zijn gesealed en de datum staat er op) en ze hadden Star vaten met 195 liter (ik zag er de bekende Warter aviation op staan) maar die waren tussen de anderhalf en twee jaar oud. (Vaten worden na twee jaar opengemaakt en gesampled voor kwaliteitscontrole). En wat is de prijs? Daar moesten ze lang naar zoeken, de prijs stond op een uitgeprint emailtje dat op de muur was geprikt, maar de baas vond de datum van het mailtje te lang geleden. Maar na een half uur was de prijs doorgegeven en toch weer die zelfde. De baas probeerde me steeds maar de vaten te verkopen voor een veel te hoge prijs, maar op een gegeven moment had ik via heel goed naar hun gesprekken te luisteren iets opgevangen over internationaal en toen heb ik mijn autoriteit (hé, listen, vier strepen op mijn schouders, hè😂) aangewend om te zeggen dat zijn prijs de prijs was voor nationale vluchten, en wij naar Ivoorkust vlogen, een internationale vlucht, dus dat die genoemde lage prijs voor ons gold. Discussie tussen de mannen en ze moesten me gelijk geven. En dan maar strak een beetje boos blijven kijken, dat was op dat moment mijn grootste probleem.
Goed. Prijs bekend. Redelijke prijs. Wat nu, twee of drie vaten? Met pijn in de portemonnee maar voor drie gekozen, we zullen ergens toch een half vat moeten achterlaten, dan maar hier, waar we de prijs weten.
Volgende probleem. Hier liggen tweehonderd vaten, ik wil er drie, maar ik heb er niets aan, zolang de inhoud niet in onze vliegtuigen zit. Hebben jullie een pomp? "Nee".
Shit, zometeen weer een uur bezig met ons slangetje.
Volgende probleem, kunnen jullie die vaten naar de vliegtuigen brengen (1 kilometer ver). "Nee, we hebben geen pick up truck!" Aaaaaaargh!!!!!!😳😳
En toen kwam onze reddende engel weer te hulp, die ging op zijn scootertje naar een adres in de stad, huurde voor 20€ een pickuptruk voor twee uurtjes en kwam weer terug! Toen nog handmatig drie vaten van de stapel in de pickup, in het bakkie geplaatst; dat moest ik ze gaan uitleggen hoe ze dat moesten doen, ze hadden geen idee!! Gelukkig spierballen genoeg in de buurt, en ze mochten me wel, dus ging het allemaal vlot. Nog een autoband meegenomen om het hoogteverschil tussen vat en vleugel te vergroten, een ander mannetje dat zich bij onze engel had gevoegd sneed met een scherp mes een waterslang van een paar meter lengte en grotere doorsnede dan ons slangetje ergens vanaf 🤔 en wij naar de vliegtuigen. De auto weer voorzichtig voor de vleugel laten rijden en met hulp van onze engel de Avgas door de nieuwe slang aangezogen, vond hij niet erg, hij spuugde het gewoon weer uit tot wel zes keer toe 😟😝, maar toen liep het wel snel in de vleugel. Beetje manoeuvreren met het bakkie, volgende vleugel, intussen met ons slangetje de jerrycans vullen, die ook gebruiken om de vleugels te vullen, alles vol tot op de rand, en met pijn in de portemonnee toch wel zo'n honderd liter achter gelaten. Maar goed, onze engel gaat proberen het voor zijn brommertje te gebruiken, heeft hij een paar maanden een racebrommer waarschijnlijk! Jammer dat hij geen mailadres heeft, ik zou wel eens willen weten wat het effect is, ook de invloed van het lood in de Avgas op zijn motortje. Onze engel natuurlijk een grote fooi gegeven, was hij heel blij mee, de andere mannetjes moesten natuurlijk ook wat hebben, je lijkt wel Sinterklaas hier, maar goed, ik ben blij dat wij weer verder konden vliegen en zij blijven hier!
Inmiddels was het ipv onze geplande 10:00 take off al 13:00 geworden, we roken naar een mengelmoes van stof, zweet en Avgas, maar toch nog even nog langs de meteo, even handen wassen, gezicht afspoelen, even drinkwater aanvullen, vliegtuigtanks drainen (klein beetje fuel aftappen om te kontroleren op vuil en water) alles oké, twee kleine druppeltjes water in de eerste tank die gevuld was, logisch, waterslang gebruikt).
En toen onderweg!
Want iets meer dan vier uur vliegen, zonsondergang ergens tussen zes en half zeven!
Moesten nog even wachten op binnen taxiënd UN vliegverkeer, later nog even wachten op landend UN verkeer, en wegwezen. Op koers lag een buiencomplex, we moesten daar even flink omheen sturen. Marcel had wat problemen met zijn GPS 695, dat is een stevige luchtvaart navigator die hij altijd op schoot heeft, maar deze keer kreeg hij geen beeld. Hij was daar mee bezig, en ineens was hij mij kwijt! Dan komt de nieuwe radio in de Eend goed van pas, we konden met elkaar praten op de 123,45 zonder dat de toren van Bamako ons hoorde. Na een paar minuten en een rondje mijnerzijds zag ik hem weer heel in de verte en toen waren we weer snel bij elkaar. Potverdikkie, Bravo, niet meer doen hè! 😡😁😄😂
Het bleek dat de helderheid van zijn GPS volledig was teruggeschroefd; tja, voor je daar achter bent....
Verder onderweg weinig contact met de verkeersleiding gehad, een paar keer een airliner gevraagd voor een relay van onze positie. Het landschap was helemaal savanne-achtig, met heel veel menselijke invloeden. Overal waar je vierkantjes ziet kan je er 99,9% zeker van zijn dat het menselijke invloeden zijn. Ivoorkust is duidelijk meer in gebruik door mensen dan Mali, dat kan je zien vanuit de lucht.
We hebben nog een beetje om buien moeten navigeren, maar niet meer zo als in het begin. Leverde wel mooie plaatjes op! Het laatste stuk was het zicht ineens van oneindig (buiten de buien om natuurlijk) teruggelopen tot een paar kilometer en werd het duidelijk donkerder. Maar dit was de invloed van luchtverontreiniging, dat was goed te zien!
We hoorden vrij veel toestellen zich melden om te landen, en ook toestellen die een holding moesten draaien; ik was blij dat de zon al aardig aan het zakken was, dan hoefden we in ieder geval niet heel erg lang te wachten! Maar het viel reuze mee, via de officiële "approache à vue" procedure een aardige omweg over de stad gemaakt, op downwind een holding moeten draaien omdat er een kist op de baan aan het backtracken was en toen mochten we landen. Of we na de landing maar even wilden opschieten met het de baan verlaten. Kwam na ons een A380 landen van Airfrance!
Toen gaven ze ons instructie om eentje naar de Aeroclub te taxieën en eentje naar spot 7 op het hoofdplatform. Met dat laatste hadden we in Nouakchott geleerd om te gaan: weigeren. "Sir, we are a formation of two aircraft, we fly together and we park together. At the aeroclub." Nog even wat sputteren en toen mocht het dan. Gelukkig maar, want ik kan toch niet zonder Marcel!
Wederom veel belangstelling voor de Eend, en wederom een aardig iemand die ons toen we klaar waren even langs de ARO leidde waar we alvast betaald hebben voor onze landing en de parking (je raadt het, weer drie kwartier) maar in die tijd hadden we mooi gelegenheid even lekker de handen te wassen en het gezicht af te spoelen. En daarna ging het naar buiten!!!!!????? Geen douane, geen stempeltje, niets!
Een Portugese techneut die voor een Nederlands bedrijf uit Maastricht werkte had ons verteld waar een redelijk hotel was vlak bij, maar bij aankomst bleek dat vol te zijn; ons laten verleiden dan maar naar het Ibis te gaan, dat was een foutje, door vermoeidheid. Ibis noem ik al jaren Gribis, het is zo'n keten van grote hotels die als een soort fabriek werken. Stop er 's avonds mensen die vermoeid zijn in met hun koffers, en 's ochtends zijn ze een beetje uitgerust en gaan ze weer verder. Onpersoonlijk, gericht op produktie. Inrichting hetzelfde als op Schiphol, waar ik ook vele nachten in het Gribis heb doorgebracht. Ik had een leuk klein hotelletje uitgezocht, maar op het moment suprême vergeet ik dat weer.
Maar goed, er was een kamer, we hebben gegeten, biertje er bij, glaasje wijn en plat!
Vanmorgen Honorat ontmoet, van ons regelbureautje AfricanOpenSky, die zijn hier in Abidjan gestationeerd. Even de problemen tot nu toe besproken, en de te volgen rest van de route. Hij gaat nog even zeker stellen dat er Avgas is in Cotonou dan hoeven we niet via Lagos. Scheelt weer een akelige bestemming.
17 Augustus. 23:30
Vandaag weer wat nieuws meegemaakt! Pffft, we zijn er nog niet!
Keurig opgestaan tussen de andere Ibis producten, netjes op tijd naar het vliegveld. Goede weersverwachting, een Aeroclub met allemaal Pipers en andere kisten die ook Avgas gebruiken, hulp van de grond-mensen van de ANAC, de luchtvaartdienst hier, een vluchtje van drie uur, alles zag er uit dat we een makkie zouden krijgen.
We werden bij aankomst op het vliegveld opgevangen door de zelfde man die ons gisteren langs de douane had weten te leiden, perfect! Jeetje, een echte organisatie in deze behoorlijk moderne grote havenstad!
In minder dan geen tijd langs de douane die ons dus niet hoefde te zien, even langs het bureau van de verkeersleiding ivm het reeds betaalde landingsgeld, ik begreep niet goed waarom maar dat was ons verteld dat we dat moesten doen, nog even langs de meteo en vliegplan indienen, en daar begon het allemaal wat langzamer te lopen. Meteo ging nog wel, geen bijzonderheden, maar het vliegplan moest naar bureau A, en dan weer bureau B, in dezelfde kamer gelukkig, maar dat ging nog even door. Heen en weer krijgen heet dat in goed Nederlands. We moesten nog een keer landingsgeld betalen? O? Ja, de landing was voor de ANAC en het taxiën was voor Aeria of zo iets, kostte allebei maar een paar euro, maar wel twee keer drie kwartier schrijfwerk. Ongeloof dat er een vliegtuig bestond van minder dan een ton. "Ja echt, de SpeedCanard weegt maar 715 kg maximaal!" Moesten we weer bewijzen, weer het officiële weegrapport laten zien. Uiteindelijk was het flightplan gefiled, kostte nog moeite om het met één plan te doen, zoals we tot nu toe steeds hebben gedaan, er is echt een hokje op het plan-formulier voor aantal vliegtuigen!!!!
En in ons geval is dat 2!!! Om ongeveer 10:30, na 2,5 uur op het vliegveld, gingen we eindelijk naar onze vliegtuigen. Even langs de aeroclub, we willen graag fuel, Avgas. We hadden er over gebeld en dat was geen probleem. Maar nu, bleek dat we in lokaal geld moesten betalen, cash. We zijn op de hoogte van cash betalingen, we hebben een hoop cash bij ons, maar euro's natuurlijk. Okay, weer terug door douane en security om geld te wisselen, 1200 euro, vooruit betalen voor 315 liter Avgas. Dat was best wel spannend, want iedereen staat te kijken en als je zoveel wilt wisselen dan heb je het idee dat ze allemaal op je nek willen springen om het af te pakken. Stalen gezicht, schouders omhoog, doe ik iedere dag, donder op allemaal! Ging goed, het lokale geld is de CFA, die wordt in veel landen hier gebruikt, en is vastgekoppeld aan de euro. Geen probleem om te wisselen. Terug door douane, geen probleem. Ik was alleen hier, Marcel was naar de vliegtuigen gegaan. Met het geld in mijn zak kwam ik terug en trof Marcel met een gezicht "op knallen" aan. Schelden op een of andere kerel van de douane die alles weten moest. Okay, zal wel, ik weet hoe we aan fuel komen. Kan dat eerst? NEEE! Die douanekerel moest weer alles weten. Alle papieren van het vliegtuig. EN, hoeveel geld we bij ons hadden. Ja, hoezo, je mag toch tot 10.000€ per persoon bij je hebben? Daar komen wij lang niet aan!
Om een héél lang verhaal kort te maken, we hadden moeten aangeven, kost niets, hoeveel geld we bij ons hebben bij aankomst. En bij vertrek weer aangeven hoeveel geld je nog hebt. Dan was er niets aan de hand geweest. Maar nu zouden we wegens overschrijden van de regels van Ivoorkust, 2000€ moeten betalen. Krijg toch de hik man! En om nu weer even samen te vatten, met hulp van een vaag mannetje wat we verdenken van samenzweren, konden we 350€ oprollen en met een handshake aan deze klo......ken geven, dan zouden zij weer lachen, en wij konden door. Alternatief was via de kolonel gaan, en we kregen van het vage mannetje te horen dat we zonder douanestempels dan waarschijnlijk wel even bezig zouden zijn. 😈👿😾😡⚔🔨☠
Misschien dom, maar we hebben het maar gedaan. Jeetje, wat voel je je dan gena..d!
Grrrrrrrrr.
Maar daarna kop schudden en dóór!
Betalen van fuel. Vooraf. Uitgerekend 300- 320 liter, we moeten vol tot op de rand! Geld gewisseld voor315 liter. Dat geld ging door een klein spleetje in de muur!!! Ja, je leest het goed. Er zat een mannetje in een kantoor, daar kon niemand bij. Door het gesloten raam schreeuwde hij zijn boodschappen. Met hulp van een briefje als het over getalletjes ging. En de betaling, in lokaal geld, ging door een muur, buitenom, een soort brievenbusspleetje er in gehakt!!!!! Echt leuk!
En toen de vliegtuigen voltanken, was 303 liter. De rekening en het geld terug voor de 12 liter kwam door het zelfde spleetje! Geweldig! Klaar om te gaan! Nog even een plasje en snel aan operatie stofwolk beginnen, dit land is ons iets te ver ontwikkeld! Niets voor ons!
Half twee ongeveer waren we airborne. Pffffffffft! Eerst op de grond nog de verkeerde kant opgestuurd door de toren, er kwam een 777 aan en die remde niet, gebruikte de hele runway en daar stonden wij te wachten,konden we weer omrijden en uiteindelijk, hèhè! : "Cleared for take off"
Soms klinken die woorden je als muziek in de oren, en vandaag was één van die gelegenheden.
Het weer na de start viel helaas erg tegen, het was scharrelen om een beetje VMC te kunnen blijven (visual meteorological conditions, redelijk goed zicht en vrij van wolken) en het terrein was weliswaar niet hoog, maar ook niet plat. Scharrelen, zoeken, gelukkig werd het na een uurtje beter. We zaten boven echt tropisch regenwoud terwijl het regende. Aaneengesloten groen, met grote Kankantrees erbovenuit. Weet niet hoe die hier heten, maar zo heten ze in Suriname. Van die woudreuzen van zeker vijftig meter hoog. Prachtig, maar niet echt uitnodigend voor lieve kleine vliegtuigjes. We kwamen in de buurt van Accra in Ghana, en hadden keurig radar contact. Geweldig, dat land! We moesten precies over het baken, de VOR vliegen op 1500 voet, want hij had inbound traffic. Op een gegeven moment zag ik op mijn 11 uurs positie een airliner op de ILS, en die komt dan voor ons van links naar rechts, wij op 1500 voet, hij op 1000 of 800 voet onder ons door om te landen! GAAAAAF! Volledig onder controle door de verkeersleiding, dit kunnen ze niet in Amsterdam!
Vanaf Accra was het weer goed, de wind in de rug en de communicatie met ATC bijna volledig. We hebben ons verbaasd over de uitgestrektheid van Accra, we vonden Bamako al uitgebreid en groot, maar Accra is nog een slag groter.
Het landschap veranderde weer in Savanne, of akkers, en bleef zo tot de landing in Cotonou, Benin. We zijn nog zonder problemen over/langs het vliegveld van Lomé, Togo gevlogen, en uiteindelijk, na drie uur en drie minuten geland op Cotonou. Meteen allerlei belangstelling voor de Eend natuurlijk, bleek dat de toren-controler ons gewoon wilde fotograferen, want we mochten weer niet hier blijven staan waar we heen gestuurd waren. Ik kreeg met die warme motor de Commander natuurlijk niet aan de praat. Weet je wat! Gaan we eerst onze jerrycans in de vleugel leegmaken! Zo gezegd, zo gedaan, en met veel plezier en hulp van mensen in keurig pak de jerrycans op de vleugel gezet en leeg getransfered in de vleugeltanks. Alle tanks vol, nog een derde over in één jerrycan. Uitstekende berekening!!!!
Opgestart, toren controler naast me in de stoel in de Commander, hij deed de radio en vond dat natuurlijk prachtig! En getaxied naar waar ze ons hebben wilden, een kilometertje verderop.
Weer met tractortjes naar de douane gereden, en nu zonder iemand anders erbij, van hunzelf te horen gekregen, dat een stempeltje niet nodig is voor aircrew!
Dus weer zonder stempeltje.....😬
De man was van de douane, immigration, en ook toen we hem zeiden dat we in Ivoorkust moeilijkheden hadden gehad, haalde hij zijn schouders op en zei dat dit een ander land was. Tja, de afstand Abidjan-Cotonou vliegen is drie uur, maar met de auto, zonder pauze, ongeveer 48 uur werd ons verteld. Dat is wel ver weg! In die tijd rijdt je in Europa tot ver in Rusland! En dat is ook een kompleet ander land, dus hier is de reactie ook logisch.
Morgen zien we wel weer.
We gaan morgen rechtstreeks naar Libreville in Gabon vliegen. Dat is over water en over Principe, een klein eiland.
Nu eerst even slapen.
We zijn door onze vrienden van het vliegveld naar een tegenovergesteld-aan-Gribis-hotel gebracht. Geweldig. Echt Afrikaans, een klein spaarlampje voor de hele kamer, internet alleen bij de televisie, niet op de kamer, eten in een andere kamer dan de televisie, maar wel op schoot, een heerlijke kippenpoot met patat en scherpe bonen en uien erbij. Heerlijk simpel, maar o zo veel persoonlijker dan het Gribis! En lekker een biertje, maar dat hadden ze in Gribis ook.
We hebben morgen nog te maken met kansen op buien, maar als we in Libreville aankomen, dan hebben we het intertropisch front achter ons. Het begint daar net te regenen, maar zachte buitjes, nog geen onweer. Wat het weer betreft hebben we echt de goede route gekozen, gelardeerd met een hoop geluk. Bamako de dag voor onze aankomst had ik al omschreven, dat was geen feest voor ons en onze vliegtuigjes geweest als we daar toen al waren, en na ons vertrek is er ook al een en ander aan onweer uitgebarsten daar.
We houden onze vingers gekruist, mijn ziekenhuisaap-mascotte zit trots op de jerrycans op de achterbank en zorgt goed voor ons, maar we hebben nog een paar grote stappen te zetten.
Wordt vervolgd,