We zijn het een beetje zat. Dit was niet leuk. Het was een herhaling van wat we al eerder hebben meegemaakt, zo saai! Niets voor ons.
Vanmorgen vroeg op, 5.45, want we willen zo vroeg mogelijk weg wegens het onderhoud dat onze vliegtuigen gaan krijgen in Windhoek Eros. Dat willen we liefst vanmiddag klaar hebben, zodat we morgen de hele dag hebben om de vlucht naar- en de douaneprocedures ìn Pilanesberg uit te voeren.
Heerlijk ontbijt, dat is iets dat we deze reis steeds gedaan hebben, want voor lunch is nooit gelegenheid, taxi, vliegveld, o wat heerlijk eenvoudig allemaal. Het is een prachtig nieuwe terminal, hier in Ondangwa, en alle posities die bezet moeten zijn als er passagiers zijn zijn leeg als die er niet zijn. Maar gewoon doorlopen gaat toch niet, want dan komt er toch ergens een mannetje of een vrouwtje uit een hokje tevoorschijn die vraagt of hij of zij iets voor je kan betekenen. En dat is een uiterst beleefde vorm van "wat mòt dat daar?". Keurige mensen hier in Namibië.
Maar al met al een probleemloos vliegveld, we konden in enkele minuten doorlopen naar onze vliegtuigen. Ingepakt, gestart, getaxied naar de benzinepomp, heerlijk!!! Hoeveel moeilijkheden hebben we elders gehad om dit stadium te bereiken! Bij de pomp splitsten onze taken, Marcel deed de fuel en ik ging deze keer naar de toren om het vliegplan in te dienen en de landing te betalen.
Een meter of vijfhonderd lopen, heerlijk temperatuurtje, zo'n 22-24° in dit ochtenduur, afrekenen was bij de brandweer, kostte wat moeite, maar was toch in 10 tot 15 minuten klaar i.p.v. drie kwartier. Toen naar de toren. Via een heel enge trap, die meer weg had van een ladder moest ik met in één hand mijn "hersens", mijn iPad, vasthouden en mijzelf met de andere hand. Jeeemig, doodeng. Ik heb al vanaf dat ik als kleuter met mijn ouders meeging op watertorens (voor het mooie uitzicht) last van hoogtevrees. Nachtmerries had ik vroeger, dat ik over de rand getrokken/gezogen werd. En met zo'n ladderachtige trap tot op tientallen meters hoogte komt die buikpijn weer helemaal opzetten. Maar goed, gewoon naar boven, niets aan de hand, doe ik elke dag.
Maar toen. Na het gebruikelijke goeiemorgen en zo, even to the point. Ik wil graag een vliegplan indienen. Geen probleem, ik was aan het juiste adres. Maar we doen dat hier niet met een papieren formulier, je krijgt hier de telefoon in je hand en je belt het plan door naar Windhoek, daar zit onze CAA. Zo gezegd zo gedaan. Aan het eind van het hele verhaal zeg ik de man aan de andere kant van de lijn dat hij één vraag niet gesteld heeft, en dat is het "number of aircraft" want dat is 2, en niet de gebruikelijke 1. Discussie, formatie vliegen daar heb je speciale toestemming van de verkeersleiding voor nodig. Nou, daar stond ik naast, die verkeersleiding, die maakte geen bezwaar! Toestemming! Dat vond de man aan de andere kant van de lijn niet fijn. Ik had ook nog toestemming nodig van ..... Ik weet niet meer wie. Weet je wat? Ik dien gewoon 2 vliegplannen in, voor ieder vliegtuig 1. Vond hij niet leuk, dat ik zo snel weer een oplossing voor zijn probleem had gevonden.
Of wij een Clearance Number hadden voor Namibië?
😳😳😳😳😳😳😳😳😳
Wàààààt? Néééé hè! Niet weer dat gez..k!!!! Alsjeblieft!!!!
Ja, dat hebben we...
"Maar ik kan het niet vinden, weet u het zeker?"
Ja, ik dacht het wel, maar we hebben zoveel landen bezocht, zoveel clearances gehad, ik kan me vergissen natuurlijk....
"Het is er niet!!!"
Maar hoe kunnen we dan op de snelste manier die clearance regelen?
😞😟😞😟🙁😟😞😞😞😞😞😞😞😞
Vier uur later hadden we de clearance.
Pfffffft.
Maar laten we wel wezen, in Gabon kostte dat vier uur op het politiebureau en de volgende dag de hele dag bij de Aviation Authorities. Dus we hebben het hartstikke goed nu. Bovendien hadden we precies zoveel liters getankt als we nodig hadden, we hoefden geen half vat achter te laten, en het was voor een prijs waar je weer helemaal vrolijk van wordt en ontzettend veel zin in vliegen van krijgt!! € 1,35 per liter, en wel per liter verse Avgas! Dit jaar geproduceerd! Namibië, we love you!
Inmiddels gemaild met het onderhoudsbedrijf, internet connectie is in dit soort situaties cruciaal. In de vertrekhal "hadden we bereik".
Onze start verliep probleemloos, richting zuid, twee uur en enkele minuten, eerst over de Etosha pan, een grote zoutvlakte die je heel makkelijk herkent op ruimtefoto's; dat was bekend gebied voor ons, daar zijn we twee jaar geleden ook geweest met een gehuurde Piper Cherokee van Sky Africa. Een heel bijzonder stukje natuur, als je niet beter weet zeg je dat het woestijn is, maar het is een zoutvlakte en dan ook heel erg wit. Voor zover je kunt kijken geen sporen van dieren of mensen. Een beetje eilandjes hier en daar, iets minder wit, maar geen begroeiing natuurlijk.
Daarna woestijn met begroeiing. Ik heb de getalletjes niet meer voorgaats, maar woestijn is per definitie een gebied met minder dan 250 mm regen per jaar. Zoiets. En hier is het net ietsje meer, maar nog steeds droog. Ideaal voor heel veel diersoorten, ideaal voor mensen om safarilodges op te zetten om toeristen deze dieren te laten zien, erg veel wegen en weggetjes (zeg maar met een dichtheid van het Nederlandse snelwegennet) waar je als single-engine vliegend pilootje tenminste een goede kans van nette landing maakt in geval van een engine failure.
Vlak land met hier en daar bergen. Echt weer anders dan Angola. We kenden het, hèrkenden het, en bij Windhoek aankomend is er dan ineens weer de ongelooflijke overgang van heel dun bevolkt naar (beetje) dicht bevolkt. Midden tussen de bergen gelegen, op 1700 meter hoogte. 5500 voet We mochten direct op downwind met ons tweetjes, ander verkeer wat aan het starten en landen was werd gewezen op onze aanwezigheid, alles netjes in de hand, geland en gelijk door naar het maintenance bedrijf.
Vriendelijke mensen! Engels praten, Duits praten! Verhalen aanhoren! Vertellen! Wat LEUK!!!! Vertel wat je wil, vertel wat er aan de hand is met je vliegtuig, vertel wat moet gebeuren, we gaan aan de slag!
SUPER!
De motorkappen zijn er al af, de olie is er al uit, ze weten wat ze doen moeten, gaan morgenochtend om zeven uur verder en wij kunnen via de douane, vliegplan filen, weer bij hun komen en half twaalf weg, dat lukt wel!
We hopen het ook, we laten het over ons heen komen, en we zijn nog steeds gek op positieve mensen. En nog steeds zelf gekke positieve mensen.