7 Augustus. 03:56
Wàt een dag! Vanmorgen in alle "vroegte" opgestaan, 07:30, rustig alles gedaan, even ontbeten en alles bij elkaar gegrepen wat we bij ons hebben (allemaal kleine tasjes want dat pakt zo makkelijk in in de vliegtuigen) en een taxi naar het vliegveld genomen. Daarmee begon het. Wèlk vliegveld? Tit Melil? Nooit van gehoord! Dat hadden we gister al gemerkt, dat taxichauffeurs de weg niet weten, je moet een iphone hebben met een offline programma dat de weg wijst; gelukkig heb ik ooit in mijn KLM carrière eens het fenomenale bedrag van €15 uitgegeven voor een navigatie app die gebruik maakt van open street sources over de hele wereld. Download het land waar je bent, gooi de rest weg, en tot op straatniveau geeft hij je een behoorlijk goede Tomtom nabootsing. Nooit meer iets voor betaald, werkt nog steeds. GPS Nav heet het, by Scout. Daarmee naar het appartementje genavigeerd, en daarmee dus ook naar het vliegveld genavigeerd. TOT.....de grens van Casablanca, de taxichauffeur mocht niet verder, dan zou hij aangehouden kunnen worden en zijn vergunning kwijt zijn!
Met veel bombarie en herrie (de mensen hier in Casablanca schelden toch wel erg snel op elkaar) lukte het om ons over te zetten op een andere taxi, die vanaf daar ook niet wist waar Tit Melil vliegveld lag. Maar goed, het is allemaal gelukt, en daar moesten we nog een door de security, vliegplan filen, want dat "was niet doorgekomen" via internet, en wegwezen!
Door alle commotie vergeten mijn "vertrek" message te sturen, ( die je op Facebook kunt zien), maar ach, het was maar een vluchtje van iets meer dan een uur, dus dat kwam na de landing wel. Heerlijk gevlogen weer, het is net als bij de KLM, hectiek tot je "gear up" hebt kunnen zeggen en daarna is alles gestructureerd! En kun je gewoon genieten van en relaxen door het kleine wondertje dat vliegen heet.
Het landschap wordt hier gekenmerkt door allemaal omheinde vierkantjes, om huizen heen, om tuinen heen, maar die zijn dan wel groot.
Slechts kort kunnen genieten, landen in Marrakech kostte even een paar rondjes holding, en dat was het begin van de warmte en het wachten. Temperatuur hier zo'n 37 a 40°, wel erg droog, dauwpunt net boven nul. Na de landing een heel eind taxiën, en wachten op de brandstof wagen. Brandstof getankt, en betalen. Kan in Euro's, cash, maar dan vragen ze een ruime koers natuurlijk. Ze gaan naar de bank en steken de rest in hun zak. Ik geef ze geen ongelijk, maar met een beetje onderhandelen konden we toch vijftien euro uitsparen. Kwestie van over welke zak je het hebt! Geef ik mezelf toch ook geen ongelijk in!
Nog even bezig geweest in de hitte om de navigatie apparatuur met de punten van het volgende plan te vullen, dat was pas echt heet! 40 ° en dan in de cockpit zitten voor een half uur of zo, volgens Marcel was ik kersenrood toen ik er uit kwam! In ieder geval druipnat.😝 Toch een beetje tol betalen voor het alles tegelijk plannen, verhuizen en deze vlucht voorbereiden, het was er niet van gekomen dat al in Stadtlohn te doen.
Daarna naar de verkeersleiding om van alles te regelen. Wederom papiertjes invullen die we al drie keer hadden ingevuld. Wederom alle papieren van de kisten laten zien. Wederom onze brevetten laten zien. Pfffft. En wederom gewoon vriendelijk blijven, die mensen doen ook alleen maar wat ze is opgedragen. We hadden een beetje verwacht dat Marokko nog niet zo zou zijn, maar het is echt helemaal Afrika. En tot overmaat van ramp kan je niet vooruit werken: landingsgeld betalen kan pas bij vertrek, en we dachten van hier via Laayoune naar Dakhla te kunnen vliegen binnen Marokko, maar dat is toch niet zo. Het is toch echt Westelijk Sahara en een ander land, ondanks dat de ICAO vierlettercode net als in Marokko met GM begint. Moeten we dus een overvlieg- en landingsvergunning regelen.
Net als in alle andere Afrikaanse landen trouwens. Daarvoor zijn we gister druk bezig geweest, alle papieren van de kisten, alle papieren van ons, doorgeven aan ons regelbureautje. Kost wat moeite als je nauwelijks internet hebt!
Maar goed, we waren zo'n twee uur na de landing ongeveer klaar met de red-tape business en kwamen eindelijk buiten, waar we hadden afgesproken opgehaald te worden door iemand van ons appartementje, maar helaas zag die ons niet, en wij hem niet ondanks diverse telefoontjes, moesten we nog anderhalf uur in de hitte wachten. Ik moet eerlijk zeggen dat we het toen wel een beetje gehad hadden! Drinken was op, nergens drinken te krijgen, wat een land! Op een gegeven moment gewoon de beslissing genomen dan maar een taxi te nemen, mocht wat kosten maar we kwamen wel waar we wezen moesten. Moesten nog een kwartier lopen sjouwen met onze barang voor we in het appartementje waren, maar toen werden we onthaald op Marokkaanse thee en water en dat ging er toch goed in! We mopperden nog wat na over dat we eigenlijk liever bier wilden, maar er ging toch even zes thee en anderhalve liter water naar binnen in vijf minuutjes! En daarna echt niet naar het toilet hoeven! Ons appartement is in een traditionele Riad, een door het huis omheinde tuin met een waterbassin. Om die tuin heen is aan vier kanten een balkon met toegang tot kamers, en de verdieping erboven is een dakterras. Alles heel klein, en hoe je hier komt is ook allemaal inimini petieterig. Hele kleine steegjes, vandaar dat de taxi niet bij het "hotelletje" kon komen. De taxi van het vliegveld was een grote auto, een Mercedes, met arko, geen airco. (Alle Ramen Kunnen Open). Zelfs de blower deed het niet! Maar die taxi kon alleen op vijftien minuten lopen van het hotel komen, en kleine taxi's, degenen die je op straat kunt aanhouden, zijn Fiat 500 of Peugeot 104 en die kunnen wel iets dichterbij komen!
Het is echt Marokkaans is ons verteld, een wirwar van straatjes, twee meter à twee en een halve meter breed. En echt wirwar. Geen rechte straatjes, nee alleen maar bochten. We zijn na wat afronden van onze internet-werkzaamheden uit eten gegaan bij een restaurant waar wel wijn te krijgen was; toch maar uit voorzorg een taxi genomen, gelukkig, want het was best wel ver. En zo raakten we de weg niet kwijt. Maar zo'n taxi chauffeur rijdt daar alsof hij achtervolgd wordt door die smalle straatjes, waar veel voetgangers lopen en brommers rijden en een enkel ander autootje. Maar het gaat allemaal goed meestal. Het restaurant was prachtig! Een riad veel groter dan ons hotelletje, met vier bomen op de binnenplaats en een mini-waterplaats, 1 vierkante meter, En die hadden ze zo vol gelegd met rozenblaadjes en acht waxinelichtjes dat het net een tapijt leek, en Marcel, die naar boven keek naar de bomen, werd maar net op tijd gered door de ober, hij was er bijna in gelopen!
Heel lekker traditioneel Marokkaans gegeten en daarna lekker gaan slapen.