21-22 Aug. - Charlot en Marcel Afrika

We móeten naar Kinshasa, omdat dat het enige punt in de omgeving is waar Avgas te krijgen is. Maar we hebben nog geen klaring voor Democratische Republiek Congo, oftewel Congo Kinshasa. Wèl voor Congo Brazzaville. Èn onze take-off permit voor Gabon verloopt morgen. En we moeten twee vaten (400 liter) kopen in Kinshasa, terwijl we maar 260 - 270 liter nodig hebben. We kunnen dus méér brandstof gebruiken dan op de rechtstreekse vlucht naar Kinshasa nodig is. Dan kunnen we dus al een eind op weg gaan, naar Pointe Noire. Dat is een kleine drie uur vliegen, en naar Kinshasa dan nog twee uurtjes. Bij elkaar een kleine vijf uur, dat is 5x70=350 liter, nog steeds minder dan 400! Dat kan dus!!! Dus de vluchtvoorbereiding was nog niet genoeg, namelijk een andere route!

We hadden echt een beetje buikpijn van de autoriteiten in Gabon. Wat een maagzweerbezorgers zijn dat! Iedereen vroeg of we HF aan boord hadden. Tot en met de man bij wie we het flightplan invulden. De toren, na het opstarten. Terwijl je geen t/o permit krijgt als je het niet hebt. Dús heb je het. Dus tegen iedereen gezegd dàt we HF hadden. Maar dat is wel een akelig gevoel, want ze zijn zo strikt! Ze hadden al gezien dat wij uit Duitsland vertrekkend het niet aan boord hadden, want het stond niet in onze boordpapieren. Ik vertellen dat we het ding in Abidjan gekocht hadden, en dat het papierwerk in Duitsland nog maanden duurt. Buikpijn had ik. Strak kijken. Man in de ogen kijken. Niets aan de hand, doe ik iedere dag 😳

Vanmorgen heel vroeg wakker, zaakje voorbereid, we willen om elf uur in de lucht zijn. Maar alles was klaar, het nieuwe vliegplan was heel eenvoudig om te zetten, want alles behalve route en bestemming was hetzelfde zoals de man gisteren met zijn mooie handschrift het geschreven had. Was zó klaar! Even heen en weer lopen voor een stempel van het bureau aan de overkant, even heen en weer lopen voor een stempel van de gendarme, 500 meter verder op, even de definitieve rekening voor het betaalde landingsgeld ontvangen, we waren al eeeeeeeeeven langs de douane geweest (dat duurde wel iets langer, maar ging goed, en toen kwam de man met het mooie handschrift even laten merken dat het gister geen angst was geweest bij hem, maar een poging tot pesten van mensen die iets van hem moeten. (we moesten van hem het vliegplan overschrijven, weet je nog? Wat we stomweg weigerden). Hij kwam ons met glimmende oogjes vertellen dat we niet weg konden. "Zwets niet, idioot" zei ik in heel vriendelijk Nederlands. "Pourquoi pas" in mijn beste Frans. Hij legde uit dat de meteo net verteld had dat het geen VFR weer was. (gaat over minimaal zicht, vaak 3 km, soms 5 rond een vliegveld, en een wolkenbasis die hoog genoeg is om veilig te kunnen vliegen). We wezen de idioot op buiten en zeiden dat we geen belemmering konden ontdekken, zicht oneindig, wolken zeker op 1000, 1200 voet. Tja, híj kon er niets aan doen, de meteo had het gezegd, dus was het zo. Nou, zei ik, dan veranderen we het vliegplan, vertrekken IFR (op instrument-vlieg-regels) en na take off gaan we vrolijk VFR verder! Ik zag hem afknappen, dat wij vriendelijk bleven en een oplossing vonden waar hij ons niet in kon tegenhouden. Toen kwam zijn collega ineens met de oplossing Special VFR (bijzondere toestemming om de meteorologische limieten te verlagen) en dat was ook goed.

En toen konden we naar de vliegtuigen! Een half uur vóór de bedoeling was vlogen we al! En dat had nog eerder kunnen zijn, als de Commander eerder gestart was. Die had er de smoor in dat hij twee dagen stil had gestaan en vertoonde weer zijn standaard nukkige ochtendhumeur. Maar met een beetje tegen hem praten en de belofte dat ie morgen weer mag, misschien wel twee keer, begon hij toch te lopen.

Nog even wachten wegens de wake-turbulence veroorzaakt door een Transall van de Duitse Luftwaffe die voor ons startte. Die vliegers hadden we bij flightplanning gezien en even snel gesproken, die zijn met een rondreis door Afrika bezig, de mazzelaars! Als je zoiets mag doen als militair vlieger dan heb je heel veel mazzel. Waarschijnlijk de laatste Transall, die een tour maakt onder het mom van "vlagvertoon". Dat heeft de laatste Nederlandse Brequet Atlantic ook gedaan, die is rond de wereld gevlogen. Een klasgenoot van mij uit de vliegopleiding was copilot op die reis, ik was stikjaloers toen. Dat zijn echt de snoepjes voor militairen, zulk soort dingen. Zo zie je maar, corrupt is hier niet het juiste woord voor, maar omgaan met belastingcenten op een manier die voor jouzelf positief is, dat is geen enkele ambtenaar vreemd. Niet in Afrika, maar ook niet in Duitsland of Nederland.

We waren allebei heel erg blij toen we uiteindelijk de muziek te horen kregen: "D-EZWG and D-ENWG, you are cleared for take-off!"

En raadt eens, toen we de control zone van Libreville verlieten zette hij ons over op de HF-frequentie van........Brazzaville!!!. Terwijl we nog meer dan anderhalf uur boven Gabon vlogen, en Gabon de regels over HF zo idioot heeft. Van Brazzaville hoef je geen HF te hebben. Echt, ik heb geen klompen bij me, maar die waren op dat moment allemaal gebroken als ik ze wel had gehad.

Het gevolg was dat we heerlijk rustig, zonder storingen door ATC (Air Traffic Control, verkeersleiding) hebben kunnen genieten van het geweldig prachtige landschap onder ons. Zó mooi! Echt tropisch regenwoud, veel buien gehad, niet over ons heen, want het waren kleine buien waar we om heen konden sturen, en groen! Gróen! Vijftig tinten groen vandaag. En geel zand van de rivieren die aan het eind van de "droge tijd" een beetje zandbanken vertonen. En rode wegen, in Suriname dachten we dat dat rode stof aangeeft dat er bauxiet gewonnen kan worden, maar hier zijn de zandwegen (en zand- dat zijn ze bijna allemaal) ook rood. En tenslotte is in Namibië de woestijn ook rood, het zal dus wel gewoon roodverbrand zand zijn! Rudi heb jij misschien een verklaring voor die kleur?

We hadden dus toch weer onze zwemvesten aan, want we vlogen zoals vanouds met Afrika links, Oceaan rechts, lijntje volgen. O wat is het leven van een piloot die vliegt toch heerlijk eenvoudig. O wee als hij of zij op de grond staat, want dan is het allemaal héél anders!

Weinig invloeden van mensen te zien, wat vissershuisjes op de kust, in de lagunes een enkel resort met toeristen gezien, hier en daar een mijn met de gebruikelijke troep eromheen, en heel veel natuurlijke waterwerken. Slingerende rivieren en riviertjes, meren, een enkele stuwdam met de erbij horende grillige vorm van het stuwmeer. Geen mangroven in Gabon, maar die zagen we wel op het laatst in grote getale in Congo.

Op een gegeven moment zei Marcel tegen me: zie je die zwarte rook daar op één uur? Dat is zwartpunt, Pointe Noire! En inderdaad bleek er een grote uitslaande brand te zijn met vieze zwarte rook op 300 meter voor de landingsbaan. Éven omheen gevlogen, dat begrijp je!

Geland met in het achterhoofd het idee dat er héél misschien wel Avgas te krijgen, eh... kopen zou zijn hier bij de Aeroclub.....zou de D-tour via Kinshasa uitsparen! Maar dat bleek niet het geval. We zijn na de landing eerst even een stempeltje "CONGO IN" gaan halen, en toen gelijk even naar de aeroclub gegaan. Zondag, dus hartstikke druk, allemaal ultralights (die vliegen op MOgas, (bijna) hetzelfde als autobenzine), maar we zagen een paar toestellen die eruit zagen alsof ze ook Avgas gebruikten. Helaas, het was niet het geval. Enthousiast handen geschud met een aantal Fransen (waarom Obelix altijd zo gek doet over Engelsen als ze zeggen "let's shake hands" weet ik niet, want Fransen zijn volgens ons veel ergere handenschudders dan Engelsen), leuke enthousiaste club, veel activiteiten, maar helaas geen Avgas.

Dus maar onze jerrycans geleegd in de vleugels, kisten afgedekt, vliegplan ingediend voor morgen, geprobeerd te betalen voor de landing, maar dat lukte niet. Nou, we weten waar we heen moeten, het gaat hier allemaal veel makkelijker dan bij de noorderburen, wat een relaxt sfeertje hier! Belgisch i.p.v. Frans, wàt een verschil! Genieten! Er zijn hier ook veel meer mensen die Engels spreken, kunnen we eindelijk weer een beetje communiceren.

Goed, morgen dus proberen naar Kinshasa, dat is anderhalf uur tot een uur vijftig, afhankelijk hoe we toeristje spelen boven de Congo rivier, die we kunnen volgen van hier naar Kinshasa. Daar tanken, betalen voor de landing en weer weg! Op naar Luanda, Angola.

Het loopt wat anders dan gepland, maar het gaat allemaal goedkomen, we hebben bericht dat de permit-to-land voor Kinshasa morgenochtend doorkomt.

Veel liefs en hartelijke groeten weer!

Vandaag vroeg op, vol goede moed, goede weersverwachting, zoveel mogelijk geregeld. Alleen die allang aangevraagde clearance voor Kinshasa was er nog niet. Maar we hadden bericht gehad van ons bureautje, dat dat vanmorgen zou doorkomen. Het probleem is dat we op het vliegveld geen internet hebben, en SMS niet 100% werkt. Dus zodra we het hotel uit zijn, zitten we zonder communicatie, want telefoneren lukt helemaal niet.

Maar na nog een mailtje aan ons bureautje, dat ze het nummer van de klaring per SMS door moesten sturen, besloten we toch maar naar het vliegveld te gaan, zoveel extra tijd hebben we niet op een dag waarop je twee vluchten wilt uitvoeren met tanken en bureaucratie tussendoor. De zon die gaat gewoon om zes uur onder, of daaromtrent, en dan moet je op de bestemming zijn. In het donker kunnen we niet vliegen.

Dus wij op weg, door de douane, naar de ARO, de Aerodroom Reporting Office, gister al vliegplan ingediend, nu konden we betalen voor de landing en de meteo ophalen en stempeltjes krijgen en de rekening, schattig, landingsgeld voor twee vliegtugen minder dan een tientje. Ze hadden natuurlijk geen change, dat is standaard, maar weet je wat, hou de rest maar. Zijn we nu klaar? Ja hoor, jullie kunnen gaan.

Nou, dat zag er allemaal goed uit, slechts een kwartiertje of zo te laat opgestart, dit gaat hem worden! Kinshasa here we come! Onze WeSpot "we gaan zo vliegen" message uit gestuurd, uittaxiën naar het holding point voor de startbaan, en toen ineens "D-ENWG and D-EZWG you have to return to the spot, there are some payment problems!"

??????

Net alles betaald toch? Maar goed, Roger, omgedraaid en terug naar onze parkeerplaats. Iemand zou komen. Bleek dat we bij een ander bureautje nog stallingsgeld moesten betalen. Had niemand ons gezegd, jammer, want dit soort dingen hoort er gewoon bij. In Europa betaal je alles in een keer, hier heeft ieder rekeningetje zijn eigen bureautje. Erg jammer, want dit kostte weer de standaard drie kwartier. En dat was echt de limiet voor onze vertrektijd, en daarbij kwam, dat ik mij een beetje begon boos te maken. Inwendig, niemand merkt dat behalve ik, maar niet goed om mee te gaan vliegen. Ik stuurde een SMS naar Marcel, maar die boodschap kreeg ik na tien minuten letterlijk "van hem" terug (volgens de iPhone, maar dat kan natuurlijk niet) dus Marcel wist ook niet wat ik aan het doen was. Die had in de Eend de rustig afwachtende houding aangenomen. Na drie kwartier moest ik het heuse bedragje van 23 euro afrekenen, daarvoor waren we dus terug moeten keren en de motor af moeten zetten en vertraging oplopen. GRRRRR. 😡. Zèg dat soort dingen tegen mensen, ik betaal liever in een keer vijftig euro in vijf minuten dan iedere vlucht deze anderhalf uur en dan nu ook nog terugtaxiën en motor afzetten en eigenlijk had ik het gehad en was te teleurgesteld door deze idioterie om nog te kunnen vliegen.

Maar die beslissing hoefde ik niet te nemen.

Op weg naar Marcel en de vliegtuigen, een afstand van driehonderd meter, werd ik onderschept door een mannetje in prachtig gekleurde Afrikaanse kleding, en die vertelde me dat ik nog moest betalen. Ja hoor, dat zal wel. Praat je ook Engels? Nee alleen Frans. Ik uitleggen dat ik dáár al betaald had (300 meter vooruit) en dáár ook (200 meter achteruit) dus wat hij eigenlijk wou. "ANAC, ANAC, ANAC" was het enige dat hij zei. Bij mij begon de bloeddruk te stijgen. ANAC is het bureau wat we in Gabon urenlang hebben bezocht voor onze overvlieg- en landingsvergunning. Hier hadden we die, met nummer en al, dus dit was belachelijk. Wij samen naar de ARO, want daar spraken mensen Engels, en die wisten het mannetje de verklaring te ontfutselen dat het voor ATC was. Wat is dit voor onzin? Ben ik dan daarna klaar met betalen? Of is er nòg iets dat ik moet betalen? De vraag werd niet beantwoord. Daarentegen wist het mannetje er tussen door even te vertellen dat het per vliegtuig deux cent miles kostte. Het drong pas na een halve minuut tot me door. TWEE HONDERD DUIZEND per vliegtuig! Toen knapte er bij mij iets. Ik ben gewoon ongebreideld boos op de man geworden, Thiska en Jarka begrijpen wat dat kan betekenen. Ik heb hem in het Engels verteld dat wij kleine vliegtuigen zijn, eentje minder dan twee ton, eentje minder dan één ton in gewicht, dat we NON-commercial zijn, geen passagiers en vracht hebben en dat dit belachelijk is. En bovendien dat ik dat geld gewoon niet heb. En bovendien dat ik het vliegveld niet wilde kopen. Ik heb de opgezadelde emoties van de laatste dagen op een redelijke wijze, beleefd, beheerst, maar zéér duidelijk erg boos over hem heengestrooid. Alle gegevens van de vliegtuigen werden door de mensen van de ARO opgeschreven, ik heb er nog met grote letters NON-commercial onder geschreven, maar hij liep weg, met trillend onderlipje. Zonder het papier mee te nemen. Ik hem achterna: hé man, als je gegevens krijgt moet je ze meenemen!

Ik naar Marcel, mijn frustraties uiten en vertellen dat ik er geen spijt van had dat ik mijn opgekropte gevoelens van de laatste dagen lucht had gegeven. Weer terug naar de ARO, want die mensen waren bijzonder vriendelijk en behulpzaam, en ik mocht even internet gebruiken op hun computer met vaste verbinding. Wel lastig, Frans toetsenbord en als je een 7 wilde typen moest je "uppercase" en "7" tegelijk indrukken en meer van dat soort gekke dingen, de komma heb ik niet kunnen vinden bijvoorbeeld. Maar ik kon in elk geval een bericht aan ons bureautje sturen dat we NIET naar Kinshasa kwamen, en dat we dus ook géén groundhandling nodig hadden. De tijd was inmiddels echt verstreken dat we nog weg konden. 👿

Teruglopend naar het vliegtuig kwam het prachtig geklede mannetje, geflankeerd door iemand in Europees pak met stropdas, op me af. Het was de lokale baas van de ANAC en ik begroette hem respectvol met een handdruk, wat hij wel apprecieerde. Sprak echter alleen maar Frans. Ik vertelde hem in mijn beste Frans, dat we geen vierhonderd duizend XFA of CFA gingen betalen, dat de jongens van de lokale aereoclub dat ook niet betaalden, dus waarom wij wel? Even later kwam er een opmerking dat we dan alleen voor de Commander moesten betalen, dat het niet voor de Eend hoefde.

Wat een idiotie! Zomaar ineens naar de helft van de prijs? Dan gaat de andere helft er ook af!!! En ja, dat is gelukt. Ze waren het blijkbaar toch met ons eens. We mochten gaan, en hoefden niet te betalen.

Fijn, GRRRRRRR het is veel te laat om nog te gaan! Een prachtdag om te vliegen verpest door deze idioten....☠😈⚔👺

Nog gauw even een vliegplan ingediend voor morgen, betalen voor de tweede nacht parkeren mocht niet, dat mag pas morgen, iemand probeerde nog dat we voor de tweede keer landingsgeld moesten betalen, hetgeen door collega's al ontkend werd, weer terug door de douane, "nee, jullie hoeven niet wéér een stempeltje!" Maar bent u er morgen zelf dan? Anders hebben we morgen problemen? " ja ik ben er zelf, en nee, jullie zullen geen problemen hebben...."

Morgen. Morgen gaan we naar Kinshasa. En naar Luanda.

👍🏼😑😁😋👏🏻

Kan je je voorstellen, dat we iedere keer bij aankomst pas op het idee komen dat ook wijzelf nog aandacht nodig hebben? Ze vragen ons bij aankomst altijd waar we slapen. Geen idéé is het antwoord van ons steeds. Heb je een goed advies?

Een heerlijk positief bericht bereikte ons tussen al deze tegenslag, en dat kwam uit Nederland. Het nare bericht dat we vlak na aankomst in Libreville, Gabon kregen is weer een heel eind de positieve kant aan het opgaan. Dus zijn we toch veel meer blij dan teleurgesteld!