27 Augustus. 00:11u
We zijn in Namibië!!!!!! Yes!!!!! Maar spannend dat 't weer was!!!
Heerlijk gegeten en geslapen in een schattig klein hotelletje, schoon! Heerlijk schoon! Zo'n reis als dit maakt je wel een beetje nederig, blij met kleine dingen die je gewend bent voor lief te nemen. Schoon. Het is bij ons zo normaal. Stromend water, wat je zo maar drinken kan uit de kraan, wat is er normaler dan dat?
Tja, tijdens deze reis hebben we dat allemaal toch wel erg leren waarderen!
Ons mannetje zou nog een bak koffie komen drinken met ons aan het ontbijt, rustig aan gedaan, negen uur weg uit het hotel, naar het vliegveld, een kleine discussie over wat hij nog voor vergoeding wilde, allemaal uiterst vriendelijk en plezierig rustig. Op het vliegveld, een regionaal vliegveld met alles erop en eraan, customs and immigration, security, alles wat je maar kunt verzinnen, waren wij de enigen. Het hele vliegveld was voor ons. Alle mensen die er werkten.....wij waren de enigen die er gebruik van maakten. Natuurlijk moesten we dat wel betalen, was ook wel veel, maar Schiphol is duurder en daar moet je wachten op je beurt.
Vliegplan ingediend, meteo was niet nodig, hadden we al via internet opgehaald, mooi weer hier, nog betalen voor de landing en andere faciliteiten van het vliegveld, was nog even lastig, ik wilde van mijn Angolese Kwanza's af en de rest in US dollars betalen; volgens de mevrouw die het moest innen kon het systeem geen twee currencies aan. Ik moest òf in Kwanza òf in US$ betalen. Gelukkig kwam de torencontroller me helpen en vertelde de mevrouw dat ze gewoon moest doen, niet zeuren. Uiteindelijk heb ik het laatste restje met 10€ betaald, dus met drie verschillende muntsoorten! 😂😂
Wij de kisten inpakken, checken, drainen, alles goed, kusje, instappen en wegwezen! Laatste stukje moeilijke landen!
Maar.....
Maar......
We hebben allerlei soorten red-tape-crab gehad waardoor we vertraging opliepen, maar deze keer vond de Commander dat ik niet proper gekleed was of zo. Ik droeg eindelijk gewoon een t-shirtje en ik had vanmorgen de pijpen van mijn broek afgeknipt, lekker korte broek hier in Zuidelijk Afrika, maar blijkbaar vond de Commander dat ie bestuurd moest worden door een Captain, niet door een of ander vakantiepilootje. Geen idee, maar HIJ STARTTE NIET! Niet op de ene manier, niet op de andere manier, niet op de derde manier en niet op de vierde manier. De gecombineerde manier werkte ook niet.
Hij draaide vrolijk met zijn propeller maar er kwam geen enkele puf uit. Iedere startpoging maximaal dertig seconden, dan enkele minuten wachten om de startmotor te koelen. Na drie pogingen een kwartier wachten. Nog eens proberen. Geen enkele puf! Niets! 😳🤔
Batterij was het probleem niet, draaien deed hij wel, maar op een gegeven moment preventief de beslissing genomen om onze startaccu die ik al die tijd al meesleep er aan te koppelen via de external power aansluiting. Normaal gesproken alleen nodig bij temperaturen onder de vijf graden, hier was het een aangename 'hoog in de twintig' graden. Onbegrijpelijk. Juist gister omdat ik bij de magnetencheck een beetje ruwheid ontdekt had die met leanen op te lossen was, na de vlucht vóór het afzetten even 1500 RPM opgezet en vandaar af het mixture dichtgetrokken. Juist om de cilinders en bougies een beetje schoon te branden. Met die oude Avgas heb je toch kans op gum-vorming, hoewel we er niets van gezien hebben. Was dat fout? Die manier van afzetten? Je gaat aan je zelf twijfelen op zo'n moment. We hadden geen internet, we hadden geen SMS, geen telefoon, alleen een vliegtuig dat net wilde starten. 😔😫
We konden niet te rade gaan bij iemand, dus gingen we maar een beetje nadenken. Geen accuprobleem. Na het starten loopt de brandstof uit de drain op het platform, er is dus brandstof in het systeem. We hebben genoeg startpogingen gedaan om het idee te hebben dat we hem misschien een keer teveel brandstof hebben gegeven, maar we hebben ook gestart op een manier waarbij dat zeker niet het geval was. En bij alle startpogingen echt geen enkele puf! Dan moet er iets met de ontsteking zijn.....dat ruw lopen op de rechtermagneet geeft een EGT indicatie op cilinder 4 die anders is, hoger dan de andere cilinders....laten we eens kijken of er iets is met de bougies van cilinder 4....twijfel, twijfel, twijfel, maar je moet wàt! Motorkap eraf geschroefd, 27 schroefjes, alles bekeken, alles ziet er goed uit, maar hoé krijg je die bougies eruit? We hebben geen bougiesleutel. Naar de brandweer gelopen, zat daar met vijf man en twee vrouw in pak gereed om uit te rukken op een vliegveld zonder bewegingen, en die mannen hebben overal waar ze wat wisten steek- en ringsleutels vandaan gehaald van ongeveer de juiste maat, maar daarmee kan je niet een bougie losdraaien. Daar heb je een pijpsleutel van de juiste maat voor nodig. Frustratie. Shit, we weten toch niet goed wat we doen moeten, laten we in ieder geval niets kapot maken wat nu heel is. Frustratie!!!!
Inmiddels de reservebatterij in de lading gelegd, maar de tijd voor onze laatst mogelijke take off tijd begon te naderen.
Weet je wat? We schroeven de kap er weer op, hangen de reserve batterij er weer aan en doen nog één poging.
En toen! En toen! En toen STARTTE HIJ !!!!!
Pffffffft.
Op zo'n moment komt de twijfel of je nou moet schelden of dankbaar moet zijn. Het laatste maar, positief blijven hè?
Alles weer ingepakt (die reserve-startaccu zit natuurlijk niet zo maar voor het grijpen, maar onder de bagage in het "laadruim" van de Commander, en moest weer op dezelfde manier goed ingepakt worden terwijl de motor draaide), toren gevraagd om ons vliegplan weer te activeren, gelukkig deed hij dat (officieel was het na een paar keer verlengen al niet meer geldig) en we konden weg!! Nèt op tijd. Zonsondergang in Ondangwe was om 16:48Z en dat was met 2 uur en 40 minuten vliegen ook onze geschatte landingstijd!!!! Brrrrrr! Echt marginaal! Extra gas geven, konden we hebben, we hadden brandstof voor vier uur ongeveer bij ons, dus dat gasgeven hebben we maar gedaan.
Het was tot op het laatst spannend, ik ben geland om een minuut voor zonsondergang, Marcel heeft nog een kort circuitje gedraaid omdat de baan wat smal was voor een formatielanding en kwam op sunset landen.
Maar we zijn in Namibië!!!!!!
Het was weer een vlucht met veranderend landschap, van de laatste blik op de zuidelijke Atlantische Oceaan over dor verbrand landschap afgewisseld met stukken dicht bos met bruine randen. Net nog niet verbrand. We hebben de laatste jaren veel te horen gekregen over Brazilië en "onverantwoord" omgaan met het regenwoud, maar jemig, Afrika kan er ook wat van! Toch niet voor te stellen dat dit de traditionele wijze van "met de natuur omgaan" is, op deze schaal blijft er niets over van wat de natuur te bieden heeft, maar het gekke is, dat we ook echt niet zien dat het nut heeft. We zien geen akkerlanden, alleen gigantische stukken verbrand bos. Waarom die branden?
We hadden eerst de indruk, startend uit Benguela, dat we een beetje Savanne landschap zagen. Maar dat bleek dus kaalslag te zijn.
En het terrein ging omhoog. We zijn geklommen naar vijf duizend vijfhonderd voet, keurig volgens de regeltjes, en onder ons kwam het terrein weer op ons af, mooie molshoop rotspartijen van enige tientallen meters hoog, maar ook mooie lange scherpe kanten van hoog terrein dat vermoedelijk vroeger op andere wijze aan het lage terrein vast zat. Escarpment heet dat met een mooi woord in het Engels.
En wij maar gas geven over al dit moois en lelijks heen!
De invloeden van mensen hadden nu niet alleen maar de vierkante vormen. We hebben heel veel omheinde stukjes grond gezien met grillige vormen, waarbinnen een vierkante plaats bebouwd was met enkele hutten. We hebben ronde vormen gezien naast een rivier, graancirkels van rondraaiende sproeier-armen die vanuit een centrale put in een cirkelvorm stukken land besproeien. Maar plàt de laatste paar honderd kilometers! Op vierduizend voet hoogte weliswaar, maar echt wel zo plat als een pannenkoek!
Vlak voor Ondangwa overvlogen we nog een laatste Angolees vliegveld, prachtig aangelegd, 3000 meter lang, alleen zonder vliegtuigen. Na herhaald proberen toch nog radio contact met ze, net zo warrig als in Benguela. Ze stellen een paar vragen over wat voor typ je bent, hoeveel brandstof je bij je hebt en hoeveel personen je aan boord hebt. Dan beginnen ze te vragen naar je verwachte overvliegtijden van allerlei punten en dan ineens beginnen ze het weer van hun vliegveld voor te lezen. Allemaal best. Ter afsluiting moesten we de "fire" melden, en dat duurde even voor we begrepen dat hij de FIR boundery, de grens bedoelde. Die was goed te zien! Een rare dubbele rechte lijn door het landschap.
En toen waren we eindelijk in Namibië!! Wij oproepen, geen antwoord. Niet op de Approach frequentie, niet op de Torenfrequentie. We hebben met elkaar afgesproken om op baan 08 te landen, 's ochtends had ik de meteo gehoord, de wind zou de hele dag uit dezelfde hoek komen, rechtstreeks op baseleg en draaien naar final. Rekening houden met beesten op de baan, kans op een go-around. Toen we in de buurt van final kwamen bleek dat de verlichting van de baan aan stond! Die stond ons gewoon welkom te heten zonder dat er iemand via de radio iets tegen ons zei. Geland, baan was te smal voor een formatielanding, Marcel nog een kort rondje en toen hij zijn pootjes aan de grond zette ging de zon onder.
We zijn door de man van immigratie naar een hotel gebracht, hebben heerlijk gegeten en gaan eindelijk eens van een paar daagjes rust genieten. Weekend. We moeten onderhoud doen en laten doen op Windhoek Eros, en dat kan pas maandag.
Nu eerst even slapen!
Welterusten en morgen komen de foto's, echt!