5 Aug. - Charlot en Marcel Afrika

Na een heerlijk verzorgd ontbijt door Marga en Claudio naar het vliegveld gebracht en daar hebben we gelijk afscheid genomen, want zij moesten alweer hun volgende familie ophalen die bij hun komt genieten!

Wij hebben onze drie flightplans kunnen indienen, de kisten ingepakt (ja! Ik ben uitgerust! Ik kan het woord weer over mijn lippen - door mijn vingers - krijgen!) en zijn op tijd vertrokken richting Granada. Kort vluchtje, 20 minuten, zodra we contact hadden mochten we onszelf oplijnen voor een straight in. Ideaal, maar dat was het eerste en enige dat snel ging daar! Parkeren met een marshaller, wachten op de tankwagen, die wilde afrekenen maar ik vond het aantal liters wat weinig; klopte ook, er konden nog 25 liter bij in de Eend. Dat is toch een uur vliegen! Alles in de gaten houden!

Lopen naar de toren, papieren invullen...."ja, jullie zijn omdat je Europa uitgaat verplicht afhandeling te gebruiken, dat is voorschrift hier!" En we kregen een papiertje met telefoonnummers van afhandelingsmaatschappijen. Mmmm. Ze hadden geen idee wat de goedkoopste was. Wij bellen, ze spraken gelukkig allemaal Engels. De eerste moest het 24 uur van te voren weten, de tweede had lunchpauze en begon pas weer te werken om 14:00; de derde wilde wel komen maar zat in Malaga, maar de vierde kon in een paar minuutjes bij ons zijn gelukkig. Een vriendelijk vrouwtje dat er al gauw achter kwam dat we het beste in Duits konden converseren, zij had tot haar zestiende in Hamburg gewoond. Die hielp ons met wat we moesten invullen en aan papieren meenemen naar de politie, want tenslotte wilden we Europa uit, daar moet politie aan te pas komen. Vijf minuten lopen, maar tien minuten over gedaan, de temperatuur was al 37°! En we moesten een beetje heuvel op. Kalm aan, breekt het lijntje niet! En intussen toch wel even genieten van de omgeving daar, er heerst een superdroge warmte, die is goed te harden, en de planten hebben zich goed aangepast aan dit klimaat. Dat is gewoon mooi!

De politie had gelukkig genoeg aan een vriendelijke lach en een goed ingevuld en gestempeld formulier, we kregen zowaar nog een stempel en toen mochten we zijn buurman de douaneman onze paspoorten geven en ja, daar kwam het stempeltje EXIT EUROPA in te staan. Toch even een emotioneel moment

Het lieve mevrouwtje liep helemaal mee naar de vliegtuigen en toen konden we pas vertrekken. Formatie Take Off, net als in Stadtlohn, Granada heeft een baan voor verkeersvliegtuigen dus ruimte genoeg voor ons tweeën. Klimmen naar 5000 voet, over de bergen terug over La Axarquia en door naar de kust. Op 500 voet in formatie langs het strand gevlogen, maar Marga en Claudio waren toen net binnen en hebben ons niet gezien jammer genoeg.

Vanaf Rincon wilden we oversteken, maar dat mocht niet van de verkeersleiding, we moesten even holden om een Ryanair voorrang te geven, en daarna kregen we opdracht om over het grote veld van Malaga te vliegen, en moest een andere Ryanair op ons wachten tot wij weg waren. Terecht!

Langs de kust vliegen bij de Spaanse Costa's hebben we al een paar keer eerder gedaan, maar het is en blijft iedere keer een bijzondere vlucht. Het mooie blauwe water, de mensenmassa's die liggen te bakken op sommige plaatsen, de enorme appartementen complexen om dezelfde mensenmassa's 's nachts in te laten slapen, en het prachtige landschap dat zich direct vanaf de kust steil of steiler omhoog uitstrekt. Genieten!

Radiocontact hadden we met Respectievelijk Granada, Malaga, Sevilla, maar dat laatste lukte niet al te best. We hoorden hun wel, maar ons wilden zij niet horen. Nou, ook goed, zonder contact kan je uitstekend vliegen en heb je meer tijd om af en toe een foto te schieten.

En dan ineens in de heiïgheid links van rechtvooruit, oftewel op elf uur, bergen! Ja! Afrika!! Maar eerst nog even recht vooruit, ja! Herkenbaar ineens, Gibraltar! Leuk om daar langs te vliegen, ik ben daar met de Marine destijds een aantal keren geweest en heb er leuke dingen meegemaakt. Lang geleden! Eerste keer was 1983!

Na Giraltar nog even radiocontact gehad met Sevilla maar die stopte met terugpraten, toen zeiden we maar gewoon "Dag Europa, hallo Afrika!" en concentreerden ons op Tanger. Er was wat laaghangende bewolking vanuit zee, daar vlogen we op 1000 voet over heen, maar de stad en het veld hadden redelijk goed zicht en we konden wederom een mooie korte straight in maken. (Voor de niet-vliegers onder jullie: met een klein kistje draai je meestal een rondje bij een vliegveld, van een bepaalde vorm en met bepaalde bijbehorende procedures, en dat noemen we een circuit, met de bedoeling netjes op de juiste positie en de juiste hoogte voor de baan uit te komen om goed te kunnen landen; maar dat kost zo'n vijf minuten vliegen. Een straight-in is de vliegprocedure dat je vanaf afstand je hoogte zodanig aanpast en in een rechte lijn naar de baan vliegt, en zo een landing maken. Vergt wat inzicht van de vlieger maar het belangrijkste is dat je hulp krijgt van de verkeersleiding, die voor jou uitkijkt en zeker stelt dat er geen ander vliegverkeer is op dat moment) Na de landing moesten we een heel eind taxiën tot onze stomme verbazing tussen een A340 en een B747 van Saudian Airways door. Die maatschappij zie je bijna nergens, en dan ineens hier twee van die joekels, en we hoorden over de radio nog een derde aankomen ook.

We kregen gelijk een hoop mensen op ons af, wilden allemaal de Eend fotograferen, die trekt wel heel veel belangstelling. Marcel is ook weer helemaal bijgetrokken, door het verhuizen en het bijna-niet-vliegen van de laatste maanden was hij een beetje in mineur geraakt, maar hij geniet van dit soort belangstelling, hij geniet van het vliegen! Ik vlieg de Commander echt als een tanker-vliegtuig, rechtuit en ik meld de meeste koers en hoogte veranderingen van te voren over de radio aan Marcel. Marcel vliegt achter mij aan, klaagt af en toe als ik een te klein stipje wordt, dan moet ik even gas terug nemen; maar meestal vliegt hij een beetje in de buurt, soms kan ik hem niet vinden en dan vraag ik even waar hij zit, maar soms stuift hij ineens onder me door, heeft hij weer een "aanval" op me uitgevoerd en trekt hij vlak voor me op en schrik ik me rot. Sinds vertrek is hij weer wat jaartjes jonger geworden, die oude fighterpilot! En als ik langzaam vlieg, dan dartelt hij vrolijk om me heen en geniet met volle teugen. Het is echt leuk om met twee vliegtuigen dit te doen! 😋

Maar goed, de belangstelling op de grond kwam van militaire vliegers, die een Piper Pawnee vlogen, zo'n eenmotorige landbouwsproeier waar maar 1 persoon in past, maar uitgerust is met een superzware motor (rond de 800pk of nog meer). Die mannen deden patrouille vluchten en brandbestrijding en vonden het leuk om even met ons te praten. We werden keurig met een autootje naar de douane gebracht, maar die begreep pas na enige tijd dat wij per persoon een vliegtuig hadden en niet in Tanger bleven maar een "connecting flight" hadden. Ik weet nog steeds niet of de man het helemaal begreep, maar samen met een handvol collega's en nog een paar mensen met een ander uniform en een grote pet op, onze vriendelijke lach en tien keer uitleggen, hebben we toch ons stempeltje Marokko IN en daarmee Afrika IN in ons paspoort gekregen.

Alle mensen overigens uitermate vriendelijk.

We moesten ons vliegplan in Marokko nogmaals indienen, want in dit land zijn heel veel kleine en grotere verboden gebieden waar je niet mag vliegen; speciaal voor alle domme pilootjes van kleine vliegtuigen hebben ze speciale route's aangelegd die je verplicht moet volgen, en dan kom je niet door deze gebieden heen. Wij hadden zo'n route gekozen maar die was niet goed. Okay, doen we die andere route! Maar hiervoor moest ik wel kunnen vertrouwen op mijn iPad, want al die punten in mijn GNS 430 (het on board navigatie systeem, zeg maar TomTom) sleutelen is erg tijdrovend en daar had ik niet zoveel zin in. Maar op de grond gaf mijn iPad vanwege de hitte gedeeltelijk de geest en kon ik hem niet gebruiken. Gelukkig heb ik er nog een bij me, en die deed het nog wel. Toch maar even een aantal punten in de GNS gezet! In de lucht was er wel genoeg koeling en deed hij het weer goed, het iPadje.

We hebben van Yuri en Jeanet allebei een computer blower gekregen, en die moeten we voor de volgende vlucht installeren, het begint noodzakelijk te worden. De vliegtuigen zijn de enigen die eigenlijk geen krimp geven met deze hoge temperaturen. Die starten alsof ze nog liever willen vliegen dan wij en doen het helemaal geweldig. Wij druipen van het zweet en de iPad loopt warm.

De vlucht van Tanger naar Casablanca Tit Melil was leuk, eerst op vijfhonderd voet over de kust, een beetje rotsachtig met hier en daar stranden met mensen, heel vlak land; er was helaas ook weer mist uit zee, onder ons op vijfhonderd voet vliegend. Maar het landschap werd een beetje heuvelachtig, allemaal uitgesleten rivierbeddingen, en zo ging het door naar Tit Melil. Na het eerste kwartier geen radiocontact, pas bij het binnenvliegen van de CTR van Casablanca hadden we Casa weer aan de lijn. Tit Melil Tower kregen we pas toen we al heel dichtbij waren, en te hoog om nog te kunnen landen. Maar met een descending sharp left turn konden we toch nog snel aan de grond komen, maar Marcel vond de smalte van het baantje genoeg reden om nog even een rondje te scheuren voor hij zijn wielen aan de grond zette.

Vriendelijk opgevangen door iemand die vertelde dat hij de verkeersleider was, en alle bevoegdheden had voor het grote veld, maar na 35 jaar hier nog een jaar op zijn pensioen moest wachten. Lachen hè? Hij had een radio in zijn handen waarvan het bereik waarschijnlijk net 1 mijl is of zo....òf hij lag lekker te slapen bij gebrek aan activiteiten op het veld toen wij aankwamen.

Maar onze bagage moest door de scanner we moesten weer formuliertjes invullen, het duurde allemaal toch wel weer lang, maar uiteindelijk zaten we in de taxi en konden we naar ons appartement. Voor dat we dat uiteindelijk gevonden hadden waren we weer een uur verder!

Maar goed, we zijn in Casablanca, de minst Marokkaanse stad van Marokko werd ons door onze huisbaas verteld, Islamitisch, dus geen alcohol op alle plaatsen, we zijn gister naar het Strand gegaan, daar was een goed restaurant waar we lekker gegeten hebben: paella! Met een flesje wijn erbij, Marokkaanse wijn nota bene! Lekker! En ik had gekozen voor een bijzondere vorm van Paella, aangepast aan de huidskleur van de mensen. Bijna zwart! Marcel had de gewone kleur, die was iets anders en een klein beetje lekkerder dan de zwarte.

De stad hier is groot! Strekt zich uit over tientallen vierkante kilometers. Druk met verkeer, toeteren, niet zo erg als in Caïro, maar wel beetje opgefokt. Zoals bij ons de Marokkaanse knullen Nederlands spreken, zo kort en in onze oren agressief, zo spreken ze hier ook natuurlijk, het komt ergens vandaan. In de taxi begon de taxi chauffeur dus in het Frans zo tegen mij te praten, ik moest even wennen, slikken, het lijkt meer op blaffen! Maar blijkbaar bedoelen ze er niets mee. Als ze op elkaar schelden gaan ze gewoon méér praten en sneller.

Vandaag hebben we internet tot onze beschikking, we gebruiken dat om de laatste zaken voor onze overvliegvergunningen te regelen, de vergunningen die we vanaf het volgende land, Mauritanië nodig hebben per land tot en met Botswana.

Hartelijke groeten en veel liefs weer!