8 Augustus. 20:33
Jaaa, vandaag onze eerste tegenslag. Na zeven goede dagen nu even een probleempje. Maar dat hadden we al een beetje verwacht. Dus hopelijk geen zeven tegenslagdagen!
We hadden gedacht bij de vluchtvoorbereiding dat Westelijk Sahara een deel van Marokko was en dat we pas bij Mauritanië de overvlieg- en landings-vergunningen nodig zouden hebben. Niet dus, vanaf Laayoune is het nodig. En die vergunningen aanvragen en krijgen, dat proces duurt per land tenminste 72 uur. Daarvoor hebben we ons bureautje ingeschakeld, want voor dat soort red-tape business zijn wij als piloten iets minder geschikt. Wij hebben met de beperkte middelen die we tot ons beschikking hebben (iphone, ipad en krakkemikkig internet) kopietjes van onze paspoorten, brevetten, bvl, bvi, certificate of release to service, verzekeringsbewijs, airworthiness review, radiolicence, noise certificat en dat voor twee kisten en twee piloten gestuurd. Leve de Apple technology, anders was het nog moeilijker geweest. (Sorry hoor, geen bedoelde reclame, maar gewoon "allways look at the bright side of life").
Alles binnen, geconformeerd, ons bureautje zou aan de slag. Kregen we een formulier van de Marokkaanse autoriteiten via hun binnen, via de mail, en dat moesten we ondertekenen en een stempel opzetten! Op het moment dat we op het vliegveld waren en geen internet behalve via ons Duitse kaartje hadden, en nog internet via zo'n gratis site waar je niet meer dan Whatsapp kan versturen.
Via veel heen en weer gedoe, via heel behulpzame medewerkers op het vliegveld, uiteindelijk via een verbinding via een privé iPhone, de betreffende formulieren doorgestuurd. De mevrouw daar was echt heel behulpzaam. Maar toen kwam er een collega binnen en ontstond er een regelrechte ruzie tussen hem en haar. Althans de toon waarop deze twee Marokkanen met elkaar praten, wordt bij ons geïnterpreteerd als een echt heftige ruzie. Misschien is het bij hun normaal, maar wij verstaan geen Arabisch, dus gaan op de toon af. Wij gewoon niets zeggen dus maar......
Helaas bleek hij de baas te zijn, en maakte ons duidelijk dat hij ons vliegplan moest ondertekenen, en dat hij dat niet deed. Niet een vliegplan naar Laayoune. Of we nu onze overvlieg-vergunning zouden hebben of niet. Hij wees ons op een (luchtvaart-) Danger Area, en vertelde dat hij niet wist wat daar aan de hand was, dat ze dat in Agadir wel wisten. De grootste kul die we ooit gehoord hebben, slaat in geen geval ergens op, raakt kant nog wal, echt onzin, echt belachelijk. Maar we zijn van hem afhankelijk, dus, "Oh, is that so, oh, a pity, oh are you really not kidding, oh, ach and so on 😕🤐😡"
Ik hoef dit niet uit te leggen denk ik.
Hij wilde niet tekenen, en vragen om een collega die het wel wil doen is misschien een heel harde stamp op iemands lange tenen.... We zijn afhankelijk van ze dus doen maar kalm aan. Ook beter voor Marcel's hart, en beter voor mijn toonhoogte. Als ik boos word gaat mijn stemfrequentie beetje omhoog, werkt niet zo goed als je iets voor elkaar wil krijgen!!😊😊😄
Dus zijn we maar naar Agadir gevlogen.
ATIS (het vliegveld weerbericht) vertelde dat het 38° was, wegwezen was dus een heel goede optie.
Opstarten, uittaxiën, voorrang krijgen op Ryanair......😁😂.... alles weer helemaal in de hand....denk je dan....maar dan.....iPad zwart met een rode thermometer! Apple technology is toch niet menselijk, want als ik een robot was geweest had ik ook gezegd bekijk het maar! Veel te heet!
Vergat dus omdat ik even druk was met alternatieven om mijn "ik ga zo vliegen" message te sturen via de WeSpot, sorry Yuri, je hebt helemaal gelijk, je mist ze nu al twee vluchten!
Maar gelukkig hebben we ook gewoon onboard navigatie en had ik nog een "koele", maar niet geprogrammeerde iPad als back up.
Vliegen! Gear up, airco weer aan en genieten! 38° en dan naar 7000 voet klimmen, dat duurt een hele tijd, maar dat gaf niet, die ruimte hadden we. Beetje heiig helaas, het Atlas gebergte met toppen van 10.000 en 11.000 voet lag links van ons, maar toch wel mooi. Foto's moet ik nog van mijn camera op de iPad komen, geduld mensen! Komt echt!
Agadir lag er mooi bij, we worden verwend met allemaal heel grote banen, 2 of meer kilometer is gebruikelijk bij velden waar ze douane hebben. Ik dwing mezelf steeds om een doellanding "op de blokken" te maken omdat ik straks in ZuidAfrika met andere omstandigheden te maken heb....Marcel maakt leuke formatie landingen, na de landing komt hij me voorbij omdat we geen van beiden remmen, en zijn banden blijkbaar wat harder zijn....whatever.
Leuk opgevangen, er stond een Gulfstream V, zo'n enorm groot zakenvliegtuig, en de piloot kwam met een grote grijns eerst bij Marcel (natuurlijk hè, de Eend...😄😋) en daarna bij mij even kletsen. Leuk, gepensioneerd airline captain van Etihad, nog een beetje bijbeunen als zakenvluchtcaptain - herkenbaar. Samen even klagen hoe het leven van de vliegende gepensioneerde captain vele malen moeilijker is dan van de aktief vliegende....als aktief vliegende hoef je alleen maar te vliegen en alles wat er omheen hangt wordt voor je geregeld, ops, dispatch, alles! Je krijgt zelfs je meteobriefing op papier. Maar als je gepensioneerd bent, moet je dat allemaal zelf regelen als je nog wilt vliegen!! Al het papier werk... Hij zei nog, "welcome to Africa" met een grote grijns. Waarop ik terug grijnsde en even fijntjes opmerkte (hij had vier strepen op, mooi uniform aan en rook naar aftershave, ik heb een vijftien euro wegwerp outfit van de Primark aan, ruik naar 😓😓😓) dat hij daar bovenop nog last moest hebben van een baas die hem op zijn kop gaf als hij het niet goed deed, niet op tijd of wat dan ook! Wij niet!!!! 😂😂
Hij moest me wel gelijk geven, en met een grote grijns op alle gezichten gingen we weer verder.
Wij naar Operations, het Aerodroom Reporting Office. Nou ja, om een toch al lang verhaal iets in te korten, alle medewerking van de mensen, echt leuke mensen, heel aardig, bijna even veel dames als heren, en die dames vinden eindelijk een vrouwelijke piloot ertussen heel leuk, dus ze helpen echt goed, maar we slaagden er niet in om onze klaring, onze toestemming voor het overvliegen van Westelijk Sahara te krijgen. Wèl nu de juiste papieren op de juiste positie gekregen, en morgen, first thing in the morning, 9 uur, gaan ze (de Marokkaanse authoriteiten) beginnen aan het beslissingsproces of wij alle papieren goed hebben ingevuld.
In de loop van dit proces verviel eerst de mogelijkheid te kunnen landen in Dakhla (we moeten landen voor de zon onder gaat), en vervolgens bleek dus dat ons bureautje niets had doorgestuurd, en nú blijkt, omdat we er geen stempel op hadden gezet! WE HÈBBEN GEEN STEMPEL!!! Mogen jullie voor ons doen! Grrrrrrrrr.....aan je werk!!!!!!) Hotelletje Dakhla gecancelled, slaapplaats in Agadir geregeld, kisten ingepakt, bagage eruit eerst, bleek dat de Eend zijn neuswiel-rubberblok kwijt was. Het rubberblok dat als schokdemper dient. Gesmolten? We vinden wel een oplossing, maar dat komt er bij. Een autobinnenband en een paar tie-wraps, we hebben voor heter vuren gestaan. Wat me meer zorgen baart is dat het vet waarmee de roer-scharnieren gesmeerd worden, vloeibaar wordt in deze hitte (als we onze kisten alleen laten staan ze volop in de zon natuurlijk, alleen de cockpit is een beetje protected, maar dan nog, ook die krijgt minstens omgevingstemperatuur). De scharnieren van de Eend "lekken" bijna, er zit een helehoop viezigheid in de vorm van smeer achter ieder scharnier. Misschien toch eens even vragen wat voor vet de jongens hier gebruiken voor dit soort zaken.
Daarna in de taxi, even onderhandelen, want je weet maar nooit, maar hij had gelijk en bracht ons voor het afgesproken bedrag keurig naar het uitgezochte Riad.
En dat is een paradijsje!!!! Opgezet door een Belgisch stel, nu gerund door een Italiaanse, en zwembad (heb alleen natuurlijk geen badpak bij me) en Bougainville en Oleander en gras en muziek en BIER!!!!!!! Heerlijk, inmiddels tijdens het schrijven al lekker drie biertjes op!😋😋😋
En er is ook wijn en morgen gaan we verder! En het waait hier koel!!!!!