10 Augustus. 21:04
Vanmorgen vol verwachting vroeg opgestaan, te vroeg, want we konden nog noet eens ontbijten. Nou ja, een kwartiertje wachten is niet veel op een mensenleven. Lekker vlot met de taxi naar het vliegveld. Maar daar begon eigenlijk al een beetje tot ons door te dringen dat we echt ons apepakje moeten gaan aantrekken, het witte overhemd met de vier strepen. De zelfgemaakte IDcard voor Captain Engels en Captan Nijdam van maatschappij AirWG lijkt wel heel echt en helpty ons wel door enkele barriëres heen, maar we moeten steeds weer uitleggen dat we allebei piloot zijn van een vliegtuig, ja één mens in één vliegtuig, en nòg eens het andere mens in een ander vliegtuig, dat is wel heel onbegrijpelijk.
Begrijpelijk trouwens, in hun positie zou ik ook zoiets als "Comment?" zeggen (ze spreken hier Arabisch en Frans, het tweede is een beetje te begrijpen, in die taal leggen we zoveel mogelijk uit, doorspekt met Engels, af en toe een beetje Duits (spreken sommigen hier ook een beetje), maar voor we bij de ARO (aerodrome reporting office) oftewel Bureau de Piste waren om te horen of we al weg mochten vliegen was het al half elf! Maar het maakte toch niet uit, de klaring was er nog niet. Wel weer allemaal heel vriendelijke mensen, allemaal heel belangstellend, maar de klaring moest uit Rabat komen en daar zijn ambtenaren van de ergste soort volgens deze mensen. Nou, had ik mooi even tijd om in de hitte (het was al 39°) de neuspoot van de eend van stukken brommer binnenband te voorzien. Gelukkig hadden we een schaar in ons gereedschapsetje, zodat ik de voorgeknipte rechthoeken goed op maar kon knippen. Halve tube solutie gebruikt om alles goed te laten hechten op elkaar, gewikkeld, geplakt, en toen kwam de truuk met het mes en de buitenband. Nou, dat ging dus niet. Met een mes waar iedereen meteen voor wegvlucht, krijg je een buitenband niet door! Daar heb je echt een ijzerzaag voor nodig, niet een glad scherp mes. Ja, misschien als het 15° is zoals bij jullie in Nederland/Duitsland (we volgen het weer ook bij jullie en hebben medelijden, echt waar hoor!!) maar zeker niet als het 40° is.
Dus nog maar een paar stukken binnenband eromheen gewikkeld en geplakt, drie grote tie-wraps erom heen en dat moest het maar zijn! Ook nog even de routes voor de komende dagen ingeprogrammeerd in de navigatiesystemen van de Commander en toen kwam Lotje weer kersenrood binnen waar de meteo vertelde dat het inmiddels 42,3°C was. Maar.....wat veel belangrijker was, de klaring was binnen! Marcel was bijna klaar met de vliegplannen, ik mocht me nog net even een beetje opfrissen en daar gingen we.
Hèhè!!!
iPadje pas aangezet toen we de baan opdraaiden, en het dingetje deed het de hele vlucht uitstekend. Mooie vlucht, helemaal langs de kust, hier en daar komt nog steeds water uit de bergen, maar met bijzonder weinig groen erom heen, dus wat daar mee aan de hand is, met dat water, dat weet ik niet. Maar het ziet er wel mooi uit. Heel bizar om te zien dat de Sahara gewoon met of zonder enkele meters strand in de Oceaan overgaat. Hier en daar een beetje berg, de hoogste die we vandaag in de buurt hebben gehad was 3000 voet, zo'n 1000 meter, verder alles laag, beetje glooiend. Alle huizen die we hebben gezien hebben een tuin met een muur eromheen. Je blijft overal vierkantjes zien. Een weg op enkele tientallen meters van de rotskant, elke 500 meter een auto. Dat was het landschap. Het was leuk en makkelijk vliegen, hele grote woestijn links, en hele grote oceaan rechts.....volg de overgang!
Het leuke van met z'n tweetjes vliegen is dat je wat kunt uitproberen. Eerst hadden we geconstateerd dat allebei onze cockpits even heet zijn, Marcel heeft de zon erin en ik heb airco, je denkt dat ik het dan comfortabeler heb. Maar ook ik merkte dat ik mijn koude water op theewatertemperatuur binnenkreeg! Echt de neiging het in een kopje te doen en te blazen! Bijna je mond branden aan je drinkwater! We vergeleken de olietemperaturen een beetje, zaten gewoon gezellig over de omstandigheden te kletsen over de radio, toen Marcel even vanaf onze hoogte van 1000 voet naar beneden ging om ergens te gaan kijken. Hij kraaide van enthousiasme en vertelde dat zijn grondsnelheid op 500 voet 165 kts was en dat de temperatuur 10° lager was! Geweldig, hij schoof onder me door en dat liet ik niet op me zitten natuurlijk. Ook naar beneden, nog nooit zo'n inversie meegemaakt zeg! Buitenlucht indicatie op 1000 voet 36°, op 500 voet 23°! Super! Leuk om dit soort dingen te ontdekken omdat je met z'n tweetjes vliegt.
We gingen dus landen alleen om te tanken, in Laayoune, Westelijk Sahara, vroeger Spaans, nu in dispuut, "bezet" door Marokko maar omstreden, eigen bestuur gewenst door allerlei groepen....klinkt bekend, vergelijkbaar met Syrië, gelukkig al tijden met veel minder geweld.
Westelijk Sahara. Dat betekent dus: Sahara. En daar komt dan iets om de hoek kijken waar je als platlandertje uit de noordelijke streken even niet aan denkt: het is er 44°. En dat is heet. Dat is echt heel heet. Er stond tijdens de landing wel een wind van 22kts, weer die heerlijke verkoelende zeewind, maar die is eigenlijk alleen maar koel omdat je kletsnat bent van het zweet en door die wind ben je in enkele seconden droog, en dat voelt afkoelend, in elk geval aangenaam, want droog is nu eenmaal aangenamer dan die plaktroep. Er kwam iemand uit een gebouwtje zetten om ons binnen te marshallen, en die verdween meteen weer in het gebouwtje toen we stonden. Wij moesten ons daar maar melden als we er aan toe waren. Ja, is goed, we willen graag brandstof, Avgas.
En daar kwam ineens als antwoord: maar het is 44°, dat is levensgevaarlijk, Avgas tanken bij deze temperatuur. Dat doen we niet. Morgenochtend kan het weer.
Jeeeeeeetje, nooit aan gedacht dat dàt een probleem zou kunnen zijn, maar deze mensen kennen deze omstandigheden, dus het zal wel niet voor niets zijn!!!
Maar goed, we moesten voor de derde keer ons hotelletje in Dakhla afzeggen, en hier in Laayoune even snel eentje regelen.
Morgenochtend om tien uur afgesproken, Dakhla zit al dagen in de mist 's ochtends, dat klaart steeds net even een beetje op rond 12 uur, het zicht wordt dan net vijf of zes kilometer. Maar we zitten te denken aan de mogelijkheid om vanaf hier in één keer naar Nouakchott in Mauritanië te vliegen. De vlucht van vandaag was twee en een half uur, en we hebben ons kostelijk vermaakt, dit zal dan een vlucht van vier en een half uur worden, onze limiet. Maar het scheelt wel heeeeeeel veel tijd! En als we toch niet willen surfen, wat moet je dan in Dakhla? Want dat is het enige wat je daar kan doen.
We gaan zo eerst even wat eten en ons biertje zoeken, want in dit hotel hebben ze dat niet.
Wordt vervolgd....
Overigens, by the way, mijn in elkaar gefrabriekte schokdemper is goed gebleven, en volgens Marcel uitermate comfortabel vergeleken bij de vorige versie! 😜👏🏻😄
Veel liefs, groeten, we proberen wat van deze warmte naar jullie te sturen, maar de wind staat verkeerd! Sterkte in de kou daar in het noorden!
11 Augustus. 23:18
Vandaag op de airport bij de douane beslist in een keer door te vliegen van Laayoune naar Nouakchott. Een landing kost zo gigantisch veel tijd, alle mensen zijn even belangrijk (en dat is héél belangrijk) en moeten jou iets vragen en antwoord hebben. En aangezien er heel veel mensen rondlopen op zo'n vliegveld, en er geen passagiers zijn, komen ze allemaal op ons af. En dat soort belangstelling is niet leuk. Ze vragen je paspoort en stellen vragen en je moet per vliegveld vier keer hetzelfde formuliertje invullen.....
Vandaag gewoon naar het vliegveld gegaan, er was toestemming voor de Commander en de Eend voor Dakhla, en alleen voor de Commander voor Nouakchott. Bij de douane kregen we dus de vraag of we nog in Marokko zouden blijven (Dakhla) of door zouden vliegen in een keer naar Mauritanië) want dan moesten we het stempeltje "Marokko uit" natuurlijk van hem krijgen! Jeetje, we kunnen nu in een minuut een stempel krijge, waar we in Dakhla een uur minstens aan kwijt zijn..... We gaan dóór, in een keer naar Nouakchott.
De man bij de verkeersleiding waar we het vliegplan indienden beweerde heel rustig dat hij een vliegplan zou indienen voor deze bestemming, hij zei, als er geen weigering komt, is het wel goed!
En zo geschiedde. Volgetankt, een barrel Avgas met een pijp en een handpomp, twee grijnzende Marokkanen die het werk doen, zag er allemaal goed uit. "Echt vol graag!" "Goed mevrouw!"
Vier uur drie kwartier is iets te lang om te kunnen spreken dat het geweldig leuk was, maar we hebben ons wel vermaakt. Maar we zijn nu geslaagd voor onze test navigatie 1: links woestijn, rechts oceaan, volg de overgang. Vanaf nu gaan we het binnenland in, met de regens en de wouden.
Vandaag was het echt vijf uur lang woestijn, af en toe een beetje andere grens tussen die twee, af en toe kassen, ja echt, grote stukken met plastic overdekt, daar kunnen we niets anders van maken!
De landing op Nouakchott was op een spiksplinternieuw vliegveldmet alles erop en eraan, geschikt voor A380, en de prins of koning heeft er een buitenverblijf op (aan de baan) Lijkt toch wel op wat wij in Zuid Afrika hebben, maar dan anders!
Taxi instructies na de landing, ja hoor, A4-A-D than on the main platform positions 8 and 7. Ik kon nog net mijn mond houden om niet te vragen of ze die A380 aviobridge op onze romp wilden aansluiten!
Maar het bleek de eerste parking positie te zijn voor grote vliegtuigen zonder gate-aansluiting. Toen we alle barang uitgepakt hadden, kwamen de eerste belangrijke mannen met vijf tegelijk aan. Wij mochten hier niet staan. "Ja, maar, de Toren heeft ons hierheen gestuurd" o, dat was wel een belangrijke instantie. Ja, maar toch, wanneer waren we nu eigenlijk weggegaan, waarvandaan, en waren we gister weggegaan, of morgen? We moesten na onze vijf uur vliegen, zweten, uitpakken, weer inpakken, opstarten en vijfhonderd meter verder op parkeren.
Daar kwamen weer vijf andere belangrijke mensen met papieren, of we even afhandeling wilden betalen. €110 per vliegtuig. Nou nee, eigenlijk niet, maar we hadden geen keus. Afhandeling? We werden gelukkig nog bijgestaan door twee minder belangrijke mannetjes, die nog om extra geld vroegen, we mochten mee op hun tractortje. Vanaf het tractortje eerst naar een verkeerde deur gelopen, gestuurd, daar mochten we niet in, toen weer door de zon (ach het was maar 33°, viel wel mee) naar een andere deur om vervolgens weer bij de zelfde man uit te komen. Voor dat we door de douane waren, werden er weer heel veel vragen gesteld, er kwamen steeds meer mensen bij, steeds weer nieuwe vragen, bijvoorbeeld waar ons ticket was waarmee we Mauritanië in mochten? We hebben alleen een nummer! Hè, alleen een nummer? Ja, dat is wat we je vertellen. Welk nummer is dat dan? Hebben we hem het nummer van de overvliegklaring gegeven, hij snapte er niets van, maar wij ook niet. En het was goed.
Het nieuwe vliegveld ligt natuurlijk ver van de stad, want dat is modern. Veertig kilometer rijden voor het eerste hotel. Kregen we een kamer die naar rook stonk. Geklaagd. Nieuwe kamer, na een hoop omzwervingen waarbij we met onze barang het hele hotel hebben gezien, hehe, eindelijk.
Internet werkt alleen niet op onze verdieping, en om een bovenlaken hebben we ook moeten vragen, want je slaapt toch onder een deken? Nee, wij niet, en voor €230 per nacht willen wij gewoon een bovenlaken hebben!
Pfft, nu eerst eten, morgen naar Bamako als het lukt. Maar hier weg, hier wordt je niet vrolijk. We zijn jaloers op onze Thiska, die foto's stuurt van met rubberbanden de rivier afzakken.....een heerlijke bezigheid!!! Water!!!!