20 Augustus. 00:17u
Pfffffft, niet voor niets wat vertraging met dit bericht! Uren op het politiebureau gezeten en meer ellende....we leven nog, zijn positief maar worden zolangzamerhand wel een beetje heel moe van alle zaken die niets met vliegen te maken hebben. Vandaar het eerste woordje van de tekst van dit bericht! 😓😅
We waren erg vrolijk, leuk hotelletje gehad, echt lokaal, Cotonou had leuke mensen, die ons vriendelijk hielpen, alles kost natuurlijk tijd, maar we hadden al getankt, moesten alleen nog meteo ophalen en het vliegplan indienen. Take off om ongeveer tien uur, het weer was niet echt lekker, beetje vaag zicht maar de forecast was zodanig, dat we de rechte lijn durfden te volgen. We moesten vier en een half uur vliegen over water, maar er was geen buiencomplex met onweer en windstoten en zware turbulentie op onze route.
Het werd de saaiste vlucht van de route, maar toch wel spannend natuurlijk. Marcel zei op een gegeven moment over de radio tegen me: "Ik ben toch wel ontzettend blij dat ik niet bij de Marine heb gevlogen!" Tja..... Maar wat hij bedoelde was, dat het erg saai was, de afwisseling lag in de tinten grijs.....Het was wel erg slecht weer. Wolkenbasis was soms onder ons, we wilden niet lager vliegen dan 700 voet. Marcel heeft in de Eend geen autopilot, die moest dus de hele tijd 'op de pinnekes' en 'op het handje' vliegen, en dat is inspannend. Als je dan een fout maakt, heb je gewoon een beetje speling nodig om die fout te corrigeren. Als je buiten je geen horizon hebt om je vliegtuig in de juiste stand te houden, moet je binnen, op je instrumentenpaneel, op de kunstmatige horizon kijken om je kist in de juiste stand te houden. En dat kost veel meer inspanning dan buiten kijken en de echte wereld zien en als referentie gebruiken.
Maar het ging allemaal goed, onze ervaring leverde uiteraard heel veel voordeel op! De afwisseling na drie uur vliegen was het eiland Principe, van het republiekje Sao Tomé en Principe. Twee eilandjes in de oceaan voor de kust van Gabon. Kleine eilandjes, er ligt een vliegveldje op, maar ze rijzen uit de Oceaan alsof ze de hemel willen bereiken. Klein, steil en 2400 voet, 700 meter hoog. Erg hoog als je op 700 voet vliegt! Hierna nog een half uurtje en toen hadden we radiocontact met Gabon. Hun eerste vraag: wat is je clearance number?
Die vraag had ik verwacht en ik antwoordde dat ik het niet kon vinden, dat het in mijn bagage zat waarschijnlijk en dat ik daar niet bij kon. Excuses.
We mochten doorvliegen tot een bepaald punt op de kust en daar "holden" (rondjes vliegen). Gelukkig maar, we wachten wel af. Uiteindelijk mochten we zonder rondjes draaien komen landen,en na de landing en het parkeren (weer op een plek voor verkeersvliegtuigen🤔) werden we niet begroet door een hele fanclub, maar door een twee meter lange superslanke adjudant van de gendarme. Die wilde het nummer van onze landingpermit ter plekke weten. Ik dus de hele bagage doorzoeken, maar kon natuurlijk de clearance niet vinden. Die was ons toegestuurd per internet was mijn overtuiging, in het volste vertrouwen in ons bureautje. En daar op het platform hadden we geen internet. Ik kon hem dus niets laten zien.
Was allemaal geen probleem, we mochten alles inpakken en de kisten netjes achterlaten, maar daarna moesten we wel mee naar de baas. Een hele stevige donkere meneer met enorme spierballen en heel veel diploma's aan de muur van cursussen in misdaadbestrijding die hij met goed gevolg had afgelegd. Tot en met een universitaire cursus in de VS. Oftewel iemand die we met respect dienden te behandelen, hetgeen we uiteraard ook deden. Alles uitgelegd, waarom we deze reis maakten, hoe mooi we Afrika vonden, hoe leuk we vliegen vinden, hoeveel organisatie zo'n reis als dit vergt, hoe moe je daar van wordt en dan fouten maakt, foto's van onze vliegtuigen laten zien (de man had een kantoor zonder ramen, heet dat martelen?), maar de vraag of we internet konden krijgen werd met nee beantwoord. Tja, dà n konden we alleen informatie uit het verleden laten zien. En dus geen clearance.
Uiteindelijk kwam de baas van de ANAC erbij, de instantie die de permits uitgeeft, en die ging alles controleren. Nee, we hadden geen clearance voor Gabon.
Maar ze geloofden ons wel, dat we ons best hadden gedaan, dus we mochten gaan, met achterlaten van paspoort - even onderhandelen - achterlaten van onze brevetten, als we morgen dan bij de ANAC alles geregeld hadden, konden we ze weer ophalen. De mannen wilden na drie uur pesten van vriendelijk blijvende buitenlanders ook naar huis.
We werden door dezelfde lange slanke adjudant naar de taxi's gebracht, maar we moesten natuurlijk nog wel lokaal geld halen, vond hij. Alle automaten weigerden dus uiteindelijk maar gewisseld. Was ook goed vond hij. Taxi, hotelletje gevraagd en gevonden, en toen we daar goed en wel waren kwam onze lange slanke adjudant nog even kijken of alles goed was. Èn of hij misschien even een beetje geld mocht vangen.....voor de auto, die hem hier gebracht had.....hij controleerde tenslotte of wij het goed hadden.....
Heerlijk gegeten, goed geslapen, ontbijt hadden ze alleen niet, moesten we maar aan het einde van de straat gaan halen.
Onze taxi chauffeur kwam ons om tien uur halen en vanaf dat moment tot zeven uur vanavond bezig geweest met het regelen van de overvlieg- en landings-permit voor Gabon en met refuelen. Het eerste door mij, ik moest heel veel lopen, ik denk bij elkaar dat ik wel een kilometer of zeven gelopen heb op mijn slippertjes, gelukkig was het in de helft van de tijd droog, de andere helft motregende het. Maar om vier uur had ik de zwaar gewenste papieren! En zonder boete! Koste maar €600, voor twee vliegtuigen! 😳😳😳😳😳 😟😟😞
Het tweede door Marcel, en toen ik om half vijf weer bij hem kwam, bij de vliegtuigen, was er net een bakkie, een pick up, gekomen met onze gevraagde drie vaten. Die werden onder grote protesten van ons op de grond gezet vóór de vleugel van de Commander. Geen pomp! Ja maar....dan hebben we er niets aan! We kunnen niet de zwaartekracht omdraaien, vaten legen vanaf de grond in de vleugels, dat is onmogelijk! En we zijn geen gewichtheffers, 150 kg kunnen we niet tillen.
Kon de man niets schelen, we moesten betalen.
Nou, niet dus. Ik betaal als je een pomp regelt.
-Heb ik niet.
Dan regel je maar een pomp, ik betaal niet voor iets waar ik niets aan heb.
-Is niet in de prijs inbegrepen
Ik betaal gewoon niet!
Nou, je snapt, ik won. Ze hadden de vaten al gebracht, dus de volgende stap was geld krijgen. En dat kwam alleen als er óók een pomp kwam. Hij ging een pomp regelen.
Pfffffft.
Terwijl hij weg was hebben we één vat al volledig in onze jerrycans geleegd via ons slangetje en met hulp van een tow-bar-karretje, een hele dikke stang op twee wielen waarmee verkeersvliegtuigen achteruit gedrukt worden. Die gebruikten we als hevel om het vat op te tillen om een beetje hoger te zijn dan de jerrycans op de grond. We hadden nèt het eerste vat bijna leeg toen de man met de pomp kwam. Bleek een lekkend systeem te zijn, lap erom heen, trechter in de enige nog lege jerrycan, lap in de trechter en pompen! Maar uiteindelijk hadden we nog vijftig liter over in de ton, die we niet konden meenemen maar natuurlijk wel moesten betalen. Maar goed, de man die de vaten levert is een persoon die voor medische zaken vliegt (we weten niet precies wat, we hebben hemzelf niet gesproken) en op deze manier een beetje bijverdient. We denken dan maar dat we rechtstreekse ontwikkelingshulp leveren.
De zon ging onder, en hier op de evenaar, we zitten op 0 graden 20 minuten Noord, gaat dan ook het licht meteen uit. Oftewel, er is geen of nauwelijks schemering. Maar we waren klaar! Jerrycans in de kisten, vleugeltanks vol, het enige dat we nog moeten is het ontvangen van de klaringen voor het overvliegen van Congo, Democratische Republiek Congo en Angola. En het indienen van een vliegplan.
Wegens de onzekerheid over die klaringen, hebben we besloten om morgen even lekker langs het strand te gaan lopen hier. Vliegplan indienen en lekker even uitrusten verder.
Er speelt nog een persoonlijk iets mee, we kregen een bericht uit Nederland dat ons nogal aangrijpt. Allemaal goede reden even kalm aan te doen.
We houden jullie op de hoogte!
Veel liefs en groeten weer, vanuit Libreville, nog nèt op het noordelijk halfrond, ongeveer net zoveel oost als Nederland, Carola, mijn oudste zus, merkte op dat we weer een mijlpaal hebben bereikt: vanaf nu hoeven we onze zwemvesten niet meer aan!
Klopt helemaal!
Nog een klein beetje zuidkant van het intertropisch front, en dan komen we weer in het mooie weer!